Skargę na decyzję organu odwoławczego złożyła E.W.
W uzasadnieniu skargi podnosiła, iż nie zgadza się ze stanowiskiem organu, że nie spełnia kryteriów do przyznania jej zaliczki alimentacyjnej. Podnosiła, że jest matką samotnie wychowującą dwójkę małoletnich dzieci i utrzymuje się ze świadczeń i zasiłków przyznawanych przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej. Argumentowała, że nie pozostaje w żadnym związku z innym mężczyzną.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wnosił o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga E.W. zasługuje na uwzględnienie.
Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone między innymi w art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych [ DZ.U. nr 153 , poz.1269 ] oraz art.3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - zwanej dalej p.p.s.a. [ DZ.U. nr 153, poz.1270, ze zmianami], sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.
W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracji publicznej, konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie albo też przepisu dającego podstawę do wznowienia postępowania, a także, gdy decyzja lub postanowienie organu dotknięte są wadą nieważności.
Jak stanowi przepis art.134 § 1 p.p.s.a. Sąd badając legalność zaskarżonego aktu nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
W ocenie Sądu w niniejszym postępowaniu doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy.
Naruszenie prawa materialnego może nastąpić w dwojaki sposób: poprzez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Pierwszy sposób naruszenia prawa materialnego polega na mylnym zrozumieniu treści zastosowanego przepisu. Naruszenie prawa przez niewłaściwe jego zastosowanie, to kwestia prawidłowego odniesienia normy prawa materialnego do ustalonego stanu faktycznego z hipotezą odnośnej normy prawnej i poddanie tego stanu ocenie prawnej na podstawie treści tej normy.( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 .04.2003 roku, I CKN 160/01 ; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 .02.2006 roku, II CSK 101/05).
Przenosząc to na grunt niniejszej sprawy należy uznać, że doszło do naruszenia prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię - przepisu art. 3 pkt 17a ustawy z dnia 28 listopada 2003 roku o świadczeniach rodzinnych, dodanego przez art.1 pkt 2 ustawy z 29 grudnia 2005 roku o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych( DZ.U. nr 267, poz. 2260).
Zgodnie z art.1 ust. 2 ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 roku o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej, zaliczka alimentacyjna przysługuje osobie uprawnionej do świadczenia alimentacyjnego na podstawie tytułu wykonawczego, którego egzekucja jest bezskuteczna, jeżeli osoba uprawniona jest wychowywana przez osobę samotnie wychowującą dziecko w rozumieniu przepisów ustawy o świadczeniach rodzinnych.