Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Artur Kot Sędziowie Sędzia WSA Iwona Szymanowicz-Nowak (sprawozdawca) Sędzia WSA Justyna Mazur po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Radomiu w trybie uproszczonym w dniu 29 maja 2017 r. sprawy ze skargi J. K. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego 1. zobowiązuje Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego do rozpatrzenia wniosku J. K. z dnia [...] grudnia 2012 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Państwowej Służby Ochrony Zabytków Oddział Wojewódzki w R. z dnia [...] listopada 1992 r. - w terminie 30 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 2. stwierdza, że Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego dopuścił się przewlekłości w rozpoznaniu wniosku opisanego w punkcie 1 (pierwszym) wyroku, 3. stwierdza, że przewlekłość Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 4. przyznaje od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rzecz J. K. sumę pieniężną w wysokości [...] ([...]) złotych; 5. zasądza od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rzecz J. K. kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest skarga J. K. na przewlekłe prowadzenie przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji.
Skarga została złożona w następującym stanie faktycznym sprawy:
Pismem z 19 grudnia 2012 r. (data wpływu do organu) J. K. (dalej: skarżący, wnioskodawca) zwrócił się do Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (dalej: Minister, organ) w trybie art. 157 § 1 i § 2 oraz art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., zwana dalej: k.p.a.) z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (Państwowej Służby Ochrony Zabytków Oddział Wojewódzki w R.) L.dz. [...], Nr rejestru [...] z [...] listopada 1992 r., którą orzeczono o wpisaniu do rejestru zabytków województwa radomskiego pod numerem rejestru [...] kamienicy przy ul. Ż. [...] w R., w granicach posesji.
Pismem znak [...] z 16 lipca 2013 r. Minister wezwał skarżącego do udzielenia w terminie 7 dni od otrzymania wezwania informacji o numerze księgi wieczystej prowadzonej dla przedmiotowej nieruchomości. Jednocześnie organ wystąpił do [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w W. (dalej: [...]WKZ) o nadesłanie kompletnych i potwierdzonych za zgodność z oryginałem akt postępowania, zakończonego wydaniem ww. decyzji.
W dniu [...] września 2013 r. do organu wpłynęła od [...]WKZ informacja, znak [...] z [...] sierpnia 2013 r., że poza decyzją wpisującą kamienicę, zlokalizowaną przy ul. Ż. [...] w R., do rejestru zabytków z [...] listopada 1992 r., Nr rej. [...], nie odnaleziono w archiwum zakładowym Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w W. Delegatura w R. żadnych innych dokumentów związanych z procedurą wpisu. W załączeniu [...]WKZ przedstawił potwierdzoną za zgodność z oryginałem decyzję wpisującą przedmiotową nieruchomość do rejestru zabytków.
Pismem z 11 września 2013 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) skarżący, w odpowiedzi na pismo organu z 16 lipca 2013 r. skierowane do [...]WKZ o nadesłanie akt, które przesłane zostało mu do wiadomości, podał, że przedmiotowa kamienica została wpisana do rejestru zabytków z pominięciem właścicieli tej nieruchomości. Natomiast z zapisu w treści decyzji wynika, że postępowanie w tej sprawie było prowadzone ze Spółdzielnią Mieszkaniową, która nigdy nie była właścicielem ani administratorem tego budynku.
Pismem z 2 października 2013 r. organ, w odpowiedzi na pismo z 11 września 2013 r., ponownie wezwał skarżącego do udzielenia informacji o aktualnym numerze księgi wieczystej prowadzonej dla kamienicy, położonej w R., przy ul. Ż. [...] w R..
W odpowiedzi na ww. wezwanie wnioskodawca pismem z 28 października 2013 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) poinformował organ, iż aktualne numery księgi wieczystej dotyczące przedmiotowej kamienicy to: KW [...], KW [...], KW [...] i KW [...]. Wskazał przy tym, że w 1994 r., w porozumieniu i za zgodą wszystkich ówczesnych właścicieli, cała nieruchomość został podzielona.