Sprawa ze skargi M. S. w przedmiocie przewlekłego prowadzenie postępowania przez Prezydenta Miasta R. w sprawie warunków zabudowy
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Cezary Kosterna /sprawozdawca/, Sędziowie sędzia WSA Barbara Mleczko-Jabłońska, sędzia WSA Piotr Kraczowski, Protokolant Specjalista Ilona Obara, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 września 2014 r. sprawy ze skargi M. S. w przedmiocie przewlekłego prowadzenie postępowania przez Prezydenta Miasta R. w sprawie warunków zabudowy 1) stwierdza przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta Miasta R. z wniosku M. S. z [...] lipca 2008 r. o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu po wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 grudnia 2011 roku w sprawie o sygn. akt VIII SA/Wa 761/11; 2) uznaje, że przewlekłość miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 3) wymierza Prezydentowi Miasta R. grzywnę w wysokości [...] ([...]) złotych; 4) umarza postępowanie w pozostałej części; 5) zasądza od Prezydenta Miasta R. na rzecz skarżącej M. S. kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6153 Warunki zabudowy  terenu
659
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Przewlekłość postępowania
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Prezydent Miasta
Uzasadnienie strona 1/6

1.1. Skarżąca M.S. wniosła skargę na przewlekłe prowadzenie przez Prezydenta Miasta R. postępowania z jej wniosku z [...] lipca 2008 r. o ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, po wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 grudnia 2011 r., sygn. akt VIII SA/Wa 761/11.

Skarżąca domagała się: orzeczenia o jej uprawnieniu do otrzymania wnioskowanej decyzji, wymierzenia Prezydentowi Miasta R. grzywny w wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, stwierdzenia, że przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa i zasądzenie kosztów postępowania.

1.2. Skarżąca przedstawiła stan faktyczny sprawy. Po złożeniu przez nią wniosku w dniu [...] lipca 2008 r. Prezydent Miasta R. (dalej: "organ" lub "Prezydent") wydał [...] decyzji odmawiających ustalenia warunków zabudowy. Każda z tych decyzji została zaskarżona do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R.. Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2011 r. sygn. akt VIII SA/Wa 761/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skargi M.S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. (Kolegium, organ odwoławczy) z dnia [...] czerwca 2011 r. znak [...] utrzymującej w mocy odmowną decyzję Prezydenta Miasta R. orzekł o uchyleniu zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji.

Sąd uchylając decyzję wskazał na przepisy art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80 poz. 717, dalej: "u.p.z.p.", zgodnie z którym wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

2) teren ma dostęp do drogi publicznej;

3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym;

5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

Jak wynika wprost z art. 61 ust. 1 u.p.z.p. ustawodawca nie wprowadził wymogu uzgadniania warunków zabudowy od treści studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego danej gminy. Ten bowiem akt nie ma charakteru powszechnie obowiązującego i nie może być podstawą nakładania obowiązków lub uprawnień. Nie może zatem stanowić podstawy podejmowanych przez organy administracji publicznej decyzji o warunkach zabudowy. Sąd zwrócił uwagę, że powstająca w sąsiedztwie zabudowanej już działki nowa zabudowa, powinna odpowiadać charakterystyce urbanistycznej (kontynuacja funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, linii zabudowy i intensywności wykorzystania terenu) i architektonicznej (gabaryty i formy architektoniczne obiektów budowanych) zabudowy już istniejącej. Określenie powyższej charakterystyki jest obowiązkiem organu prowadzącego postępowanie w sprawie warunków zabudowy, a także jednym z elementów rozstrzygnięcia znajdującego się w treści decyzji. Przepis ten jako ograniczający prawo własności nieruchomości i wolność zabudowy nie może być jednak stosowany w sposób prowadzący do nadmiernego ograniczenia prawa własności. Właściciel ma bowiem prawo nieruchomość zagospodarować dowolnie w zakresie obowiązującego prawa. Z tych względów przy stosowaniu tego przepisu ustawowe pojęcia takie jak: "działka sąsiednia", "dostęp do drogi publicznej", "kontynuacja funkcji" (jako pojęć nieostrych) należy interpretować przy zastosowaniu wykładni systemowe, interpretując te pojęcia szeroko, na korzyść uprawnień właścicielskich. Brzmienie przepisów ustawy jednoznacznie wskazuje, że interes publiczny nie uzyskał prymatu pierwszeństwa w stosunku do interesu jednostki. Przyjęcie szerokiego rozumienia pojęcia działki sąsiedniej oraz dostępu z tej samej drogi publicznej oznacza, że spełnienie warunku o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy, musi poprzedzić analiza zabudowy na większym obszarze. Celowi temu służy wyznaczenie obszaru analizowanego obejmującego teren, którego funkcje zabudowy i zagospodarowania oraz cechy zabudowy i zagospodarowania analizuje się dla ustalenia wymagań nowej zabudowy. Sąd zwrócił uwagę, że w przedmiotowej sprawie przyjęto do analizy obszar w jego minimalnej dopuszczonej przez § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164 poz. 1588, dalej: "rozporządzenie z 26 sierpnia 2003 r.") odległości -120 m (trzykrotna szerokość frontu działki skarżącej). Jednakże z unormowania tego nie wynika, że niedopuszczalne jest wyznaczenie granic obszaru analizowanego w odległości większej niż minimalna. Uwzględnienie zasady dobrego sąsiedztwa może bowiem wymagać szerszego określenia granic obszaru analizowanego w celu wykazania spójności urbanistycznej planowanej inwestycji z obiektami już istniejącymi sąsiedztwie. Nie można bowiem podzielić koncepcji, że w przypadku braku zabudowy działki sąsiedniej nie jest możliwe ustalenie warunków zabudowy. Działka sąsiednia to nie działka bezpośrednio sąsiadująca z działką, dla której ustala się warunki zabudowy. Uzasadniona jest szersza wykładnia pojęcia "działki sąsiedniej" rozumianej jako obszar tworzący urbanistyczną całość, bo trudno przypisać ustawodawcy, że jego celem było zapewnienie ładu przestrzennego jedynie pomiędzy dwoma graniczącymi ze sobą działkami. Sąd wskazał, że na ul. K. w dalszym sąsiedztwie działki skarżącej została zrealizowana zabudowa mieszkaniowa na działkach nr [...][...] (wydano warunki zabudowy oraz pozwolenie na budowę), co oznacza, że przy przyjęciu większego obszaru analizowanego w jego granicach znalazłyby się te właśnie działki. Zdaniem Sądu organy orzekające w sprawie winny były rozważyć wyznaczenie większego obszaru analizowanego tym bardziej, że znajdował on uzasadnienie w dobrym sąsiedztwie. Z uzasadnień organów obu instancji wynika, że w żaden sposób nie zostały ocenione i wyważone racje skarżącej, podczas gdy ratio legis regulacji zawartej w art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. jest ochrona ładu przestrzennego, a nie drastyczne ograniczanie możliwości zabudowy tam gdzie nie ma planu zagospodarowania przestrzennego. Realizacja przez organy administracji przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie zwalnia organów administracji na żadnym etapie postępowania od nakazu respektowania konstytucyjnych praw i wolności obywatela oraz zakresu ochrony, jakie przyznane zostały im w Konstytucji, w tym przypadku ochrony prawa własności, którego ograniczenia muszą wynikać z regulacji ustawowej.

Strona 1/6
Inne orzeczenia o symbolu:
6153 Warunki zabudowy  terenu
659
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Przewlekłość postępowania
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Prezydent Miasta