Z przepisu nie wynika, iż ustalenie lub określenie opłaty ma być powiązane z dwoma typami wydawanych w prawie podatkowym decyzji - deklaratoryjnej lub konstytutywnej. Opłata ta ma przy tym niewątpliwie charakter przymusowy i bezzwrotny a jej wysokość i obowiązek uiszczenia wynika wprost z przepisów ustawy. Tym samym ustalenie lub określenie danej opłaty w rozumieniu tego przepisu jest również możliwe w drodze aktu normatywnego, takiego jak ustawa, w której ustawodawca posłużył się pojęciem "opłaty".
Objęcie opłaty za abonament przepisem art. 2 § 2 Op. oznacza, że do tej opłaty stosuje się przepisy działu III Ordynacji podatkowej. W rozpatrywanej sprawie oznacza to, że stosuje się także art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, który odnosi się do biegu terminu przedawnienia zobowiązania powstającego z mocy prawa. Pogląd ten znajduje tym bardziej uzasadnienie, że obowiązek ponoszenia tej daniny publicznej powstaje z mocy prawa, po wystąpieniu zdarzenia jakim jest rejestracja odbiornika. Wymaga przy tym zaakcentowania, że przepis art. 70 mieści się w dziale III Ordynacji podatkowej. Dział ten obejmuje od art. 21 do art. 119. W dziale tym umieszczony jest także rozdział poświęcony odsetkom za zwłokę (rozdział 6), z tego też powodu należy uznać, że odesłanie zawarte w art. 7 ust. 4 u.o.a. jest tylko dodatkowym odwołaniem się do przepisów tej ustawy, skoro z mocy art. 2 ust. 2 Ordynacji podatkowej, przepisy działu III mają zastosowanie także do opłat i niepodatkowych należności budżetu państwa.
W ocenie Sądu, przyjęcie, że art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej nie ma zastosowania do opłat abonenckich, przy jednoczesnym przesądzeniu o publicznoprawnym charakterze tej należności, a więc niemożliwości stosowania do tych opłat przepisów Kodeksu cywilnego, oznaczałoby, że opłaty te w ogóle nie przedawniałyby się. Takie jednak rozwiązanie byłoby niezgodne z ogólnymi uregulowaniami i pozostawałyby w sprzeczności z zasadą określoności sytuacji prawnej podmiotów i stwarzałoby możliwość egzekwowania opłat wraz z odsetkami w nieograniczonym przedziale czasowym. Wymaga bowiem zaakcentowania, że upływ okresu przedawnienia powoduje wygaśnięcie należności, a więc unicestwienie jej bytu. Wygaśnięcie to niesie za sobą zarówno skutek materialny, jak i formalny. Materialny oznacza, że należność przestaje istnieć, a formalny/procesowy, że nie jest możliwe żądanie spełnienia świadczenia.
Reasumując, należy przyjąć, że opłata z tytułu rejestracji odbiornika radiowego lub telewizyjnego (abonamentu rtv) stanowi opłatę, o której mowa w art. 2 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), a to oznacza, że ma do niej zastosowanie art. 70 § 1 tej ustawy, a więc że opłata ta przedawnia się po upływie pięciu lat, licząc od końca roku, w którym upłynął termin jej płatności.
Wobec powyższego, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach nie znajdując podstaw do stwierdzenia niezgodności z prawem zaskarżonego postanowienia, skargę oddalił, orzekając na podstawie przepisu art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270).