Po przeprowadzonej operacji dopiero w dniu 15 kwietnia 2004 r. pełnomocnik po częściowym odzyskaniu możliwości komunikowania się z otoczeniem dokonał należnej czynności.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wg art. 173 § 1 w związku z art. 58 § 1 powołanej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. od postanowienia WSA odrzucającego skargę wniesioną po upływie terminu, jako kończącego postępowanie w sprawie, przysługuje skarga kasacyjna do NSA. Można ją oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie albo naruszenia przepisów postępowania, jeżeli to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Skarga kasacyjna musi być sporządzona przez określone w art. 175 podmioty legitymujące się profesjonalną znajomością prawa po to, aby nie narażać strony na zbędne koszty. Musi ona bezwzględnie czynić zadość wymogom pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać takie jej elementy konstrukcyjne, jak: oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości czy w części, przytoczeniem podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. Ten rygoryzm jest połączony ze związaniem NSA granicami skargi i możliwością brania z urzędu pod rozwagę jedynie nieważności postępowania. Te unormowania zawarte w art. 176 i 183 ustawy nie pozwalają na ich modyfikację przy orzekaniu ani na uzupełnienie przez NSA brakujących elementów skargi kasacyjnej. Powoduje to bezwzględną konieczność jej odrzucenia przez WSA (art. 178), a jeżeli do tego nie doszło, skargę odrzucić musi NSA (art. 180).
Skarga kasacyjna wniesiona przez rzecznika patentowego będącego pełnomocnikiem strony, nie spełnia elementarnych wymogów określonych przypomnianymi unormowaniami. Nie podano w niej podstaw spośród wymienionych w art. 174 rodzajów i sposobów naruszenia prawa oraz nie wskazano jaki przepisy zostały naruszone przez WSA i na czym te naruszenia polegały. Tego rodzaju nieusuwalne wady skargi kasacyjnej uniemożliwiły Sądowi dokonanie jej merytorycznego rozpoznania.
Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 180 wymienionej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. orzekł jak w sentencji.