Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Hanna Kamińska po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej wniosku J. G. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą G. w S. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi kasacyjnej J. G. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą G. w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 16 października 2019 r., sygn. akt I SA/Bk 418/19 w sprawie ze skargi J. G. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą G. w S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] czerwca 2019 r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego i opłaty paliwowej postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
W skardze kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 16 października 2019 r., sygn. akt I SA/Bk 418/19, J. G. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą G. w S. (dalej: skarżący) zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z [...] czerwca 2019 r. w przedmiocie podatku akcyzowego i opłaty paliwowej.
Skarżący wskazał, że wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji podyktowane jest niebezpieczeństwem wyrządzenia znacznej szkody w jego majątku oraz spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W uzasadnieniu wniosku stwierdził, że wniosek ten jest zasadny biorąc pod uwagę zarzuty zawarte w skardze kasacyjnej.
Do wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji skarżący nie załączył żadnej dokumentacji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Podkreślenia wymaga, że instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności przez sąd, będąca formą tymczasowej ochrony sądowej udzielanej stronie postępowania, stanowi wyjątek od zasady wyrażonej w art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm., dalej: p.p.s.a.), zgodnie z którą wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu. Stosownie do art. 61 § 3 p.p.s.a., sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności, o których mowa w § 1 cytowanego przepisu, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Użyte przez ustawodawcę nieostre pojęcia "znaczna szkoda lub trudne do odwrócenia skutki" wymagają konkretyzacji w dokładnie i wszechstronnie przedstawionych okolicznościach, zobrazowanych przez zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy. Taka konkretyzacja jest obowiązkiem wnioskodawcy (por. postanowienia NSA: z 4 lipca 2012 r., sygn. akt II FZ 456/12; z 26 lutego 2015 r., sygn. akt II FZ 2137/14; z 14 kwietnia 2015 r., sygn. akt II FZ 207/15; z 22 lipca 2015 r., sygn. akt II FZ 497/15).
Aby wniosek mógł być rozpatrzony pozytywnie, strona musi go poprzeć stosownymi twierdzeniami i dokumentami na okoliczność spełnienia ustawowych przesłanek wstrzymania wykonania decyzji. Konieczne jest zatem wykazanie we wniosku szczegółowych przyczyn uzasadniających możliwość wystąpienia sytuacji, która spowoduje zajście choćby jednej z przesłanek wymienionych w art. 61 § 3 p.p.s.a. Argumentacja wniosku o wstrzymanie wykonania aktu musi w sposób przekonujący przedstawiać konkretne relacje między brakiem wstrzymania zaskarżonej decyzji a wystąpieniem zagrożeń z art. 61 § 3 p.p.s.a
Na skarżącym ciąży zatem obowiązek wykazania, że wystąpiła co najmniej jedna z przesłanek udzielenia ochrony tymczasowej określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a., to jest przedstawienia okoliczności uprawdopodobniających, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje u niego niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudne do odwrócenia skutki. Tymczasem w tej sprawie uzasadnienie wniosku skarżącego o wstrzymanie wykonania decyzji nie spełnia powyższych wymogów. Skarżący bowiem nie uzasadnił sformułowanego wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji, pomimo że przedmiotowy wniosek został sporządzony przez profesjonalnego pełnomocnika posiadającego wiedzę o przepisach normujących postępowanie przed sądami administracyjnymi.
W świetle powyższej argumentacji należy uznać, że skoro skarżący we wniosku kierowanym do Naczelnego Sądu Administracyjnego w żaden sposób nie wykazał, że spełniona została choć jedna z ustawowych przesłanek wstrzymania wykonania decyzji wymienionych w art. 61 § 3 p.p.s.a., to brak jest podstaw do zastosowania wobec niego ochrony tymczasowej w postaci wstrzymania wykonania decyzji.
Z powyżej przedstawionych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 61 § 3 w związku z art. 193 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.