Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maria Jagielska po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia "[A.]" Spółki z o.o. w M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 2099/13 w zakresie umorzenia postępowania w sprawie odmowy przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz odrzucenia skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi "[A.]" Spółki z o.o. w M. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego postanawia: oddalić zażalenie
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu postanowieniem z dnia 9 listopada 2016 r. o sygn. akt I SA/Wr 2099/13, orzekając na podstawie art. 249a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), w punkcie I. umorzył postępowanie w sprawie odmowy przyznania "[A.]" Spółce z o.o. w M. (dalej: Spółka) prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz w punkcie II. na podstawie art. 220 § 3 p.p.s.a. odrzucił skargę kasacyjną Spółki od postanowienia z dnia 20 października 2014 r., odrzucającego jej skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia [...] września 2013 r. w przedmiocie podatku akcyzowego.
Wyjaśniając motywy rozstrzygnięcia podjętego w pkt I Sąd I instancji wskazał, że zarządzeniem z dnia 18 października 2016 r. Spółka ponownie została wezwana do uiszczenia wpisu od skargi kasacyjnej i w odpowiedzi na wezwanie ponownie złożyła wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych, analogiczny jak poprzednie, już załatwione odmownie (postanowienia NSA: z dnia 19 sierpnia 2014 r. o sygn. akt I GZ 272/14, z dnia 13 stycznia 2015 r. o sygn. akt I GZ 614/14, z dnia 26 listopada 2015 r. o sygn. akt I GZ 759/15 i z dnia 16 września 2016 r. o sygn. akt I GZ 507/16; CBOSA). Sąd uznał, że skoro skarżąca przedłożyła kolejny wniosek o przyznanie prawa pomocy, którego treść jest zbieżna z treścią uprzednio składanych wniosków rozpoznanych negatywnie, a wydane w tym przedmiocie postanowienia są prawomocne, to rozpoznanie wniosku stało się zbędne, więc postępowanie z tego wniosku należało umorzyć.
Wyjaśniając natomiast motywy rozstrzygnięcia podjętego w pkt II Sąd wskazał, że skarżąca została ponownie wezwana do uiszczenia wpisu od skargi kasacyjnej, w terminie 7 dni, pod rygorem jej odrzucenia. W zakreślonym terminie strona nie uiściła należnego wpisu od skargi kasacyjnej, a ponowny wniosek o przyznanie prawa pomocy nie przerwał biegu terminu do jego uiszczenia oraz nie chronił strony przed skutkami niezastosowania się do treści wezwania we wskazanym przez sąd terminie.
W zażaleniu wniesionym do Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) Spółka domagała się uchylenia postanowienia Sądu z dnia 9 listopada 2016 r. w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania zarzucając naruszenie:
1. art. 249a p.p.s.a. poprzez jego zastosowanie i umorzenie postępowania w sprawie prawa pomocy, podczas gdy nie został rozpatrzony wniosek skarżącej o przyznanie prawa pomocy, a co za tym idzie skarżąca nie wyczerpała drogi do uzyskania zwolnienia od kosztów sądowych;
2. art. 220 § 3 p.p.s.a. poprzez odrzucenie skargi kasacyjnej z powodu nieuiszczenia wpisu sądowego w sytuacji, gdy skarżąca nie wyczerpała drogi do uzyskania zwolnienia z kosztów sądowych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zażalenie jest oczywiście bezzasadne.
Zgodnie z obowiązującym od 15 sierpnia 2015 r. przepisem art. 249a p.p.s.a., jeżeli strona cofnie wniosek lub rozpoznanie wniosku stało się zbędne, postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy umarza się. Rozpoznanie przez Sąd piątego z kolei wniosku skarżącej Spółki o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych, który nie różni się od poprzednich załatwionych odmownie, stało się zbędne i prawidłowość zastosowania w takiej sytuacji art. 249a p.p.s.a. przez Sąd I instancji dla umorzenia postępowania w sprawie przyznania Spółce prawa pomocy, nie budzi choćby najmniejszych wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego.