Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Lidia Ciechomska-Florek po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia Prokuratora Rejonowego w O. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 14 lutego 2018 r. sygn. akt III SA/Po 2/18 w zakresie odrzucenia skargi w sprawie ze skargi Prokuratora Rejonowego w O. na uchwałę Rady Miejskiej O. z dnia 24 listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia taryf dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków postanawia: oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 14 lutego 2018 r., sygn. akt III SA/Po 2/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu odrzucił skargę Prokuratora Rejonowego w O. Wielkopolskim (skarżący) na uchwałę Rady Miejskiej O. z dnia 24 listopada 2016 r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia taryfy za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzenie ścieków. W uzasadnieniu postanowienia Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że ww. uchwałą z dnia 24 listopada 2016 r. Rada Miejska O. zatwierdziła taryfy dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie Gminy Miasto O., którą Prokurator Okręgowy w O. zaskarżył. Odrzucając skargę jako niedopuszczalną Sąd pierwszej instancji powołał postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2016 r. ,o sygn. II GSK 1150/16, w którym stwierdza się, że zatwierdzenie taryfy przez radę gminy, na podstawie art. 24 ust.5 i ust.1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. O zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków nie spełnia warunków aktu prawa miejscowego, ponieważ organ ten nie ustanawia żadnych mających obowiązywać na właściwym dla działania obszarze norm zakazujących, nakazujących czy zezwalających. Sąd pierwszej instancji wskazał nadto, że ponieważ uchwałę podjęto 24 listopada 2016 r., tj. przed wejściem w życie ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. - O zmianie ustawy Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz.935), zobowiązany jest stosować przepisy art. 52 i art. 53 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. - O samorządzie gminnym w brzmieniu sprzed wejścia w życie powołanej nowelizacji, co wynika wprost z dyspozycji przepisu przejściowego zawartego w jej art. 17 ust. 2. W konsekwencji powyższego zgodnie z treścią art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a. sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie terminu do jej wniesienia. Termin ten w przypadku skargi wnoszonej przez prokuratora wynosi 6 miesięcy od dnia doręczenia stronie rozstrzygnięcia w sprawie indywidualnej oraz 6 miesięcy od dnia wejście w życie aktu (jak w niniejszej sprawie) lub podjęcia innej czynności uzasadniającej wniesienie skargi. Skoro zatem zaskarżona uchwała została podjęta 24 listopada 2016 r., to kwestię zachowania terminu do jej wniesienia należy oceniać na podstawie przepisu art. 53 p.p.s.a przed zmianą przepisów, czyli 6 miesięcy od daty podjęcia aktu. Tymczasem w niniejszej sprawie prokurator złożył skargę po upływie tego terminu, tj. 12 grudnia 2017 r., w związku z czym na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a podlegała odrzuceniu. Skarżący wniósł zażalenie na powyższe rozstrzygniecie, wnosząc o jego uchylenie. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 58 § 1 pkt 2 P.p.s.a., poprzez niezasadne odrzucenie skargi, będące konsekwencją błędnego uznania przez WSA w Poznaniu, że skarżący nie zachował sześciomiesięcznego terminu podczas, gdy zaskarżona uchwała stanowi akt prawa miejscowego, a tym samym prokurator nie został obwarowany terminem do jej wniesienia. W uzasadnieniu wniesionego zażalenia skarżący przytoczył argumenty na jej poparcie.