Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Krystyna Anna Stec po rozpoznaniu w dniu 23 października 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia A. P. - P. H.-U. "E." na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 19 lipca 2007 r. sygn. akt V SA/Wa 1905/07 w zakresie przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi A. P. - P. H.-U. "E." na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia 4 kwietnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe postanawia: oddalić zażalenie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. postanowieniem z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt V SA/Wa 1905/07 oddalił wniosek A. P. (prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą P. H.-U. "E.") o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] kwietnia 2007 r., nr [...] w zakresie wznowienia postępowania w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że pismem z dnia 11 czerwca 2007r. A. P. wniósł skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] kwietnia 2007 r. W skardze zawarł wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia, zaś jako przyczynę uchybienia terminu wskazał chorobę silnego zatrucia, dołączając kserokopię zaświadczenia lekarskiego, z którego wynikało, że od 17 kwietnia do 4 czerwca 2007 r. był leczony z powodu nawracających zaostrzeń choroby przewodu pokarmowego.
Zdaniem WSA skarżący nie uprawdopodobnił, że uchybienie terminowi nastąpiło bez jego winy, przede wszystkim nie potwierdza tego załączone do wniosku zaświadczenie lekarskie. Zaświadczenie to nie wskazuje, iż skarżący był chory w sposób, który całkowicie uniemożliwiał mu skuteczne wniesienie skargi. Zdaniem Sądu skarżący mógł skorzystać z pomocy domowników, którzy odbierali korespondencję kierowaną do niego w postępowaniu przed organami administracyjnymi. Podsumowując Sąd stwierdził, że ze złożonego wniosku nie wynika, aby skarżący podjął wszelkie możliwe starania by dokonać czynności procesowej w zakreślonym terminie, tak aby można było uznać, że działał z należytą starannością i mimo jej zachowania nastąpiło uchybienie tego terminu.
A. P. wniósł zażalenie na to postanowienie domagając się jego zmiany poprzez przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Na potwierdzenie braku winy w niedochowaniu terminu skarżący załączył do zażalenia znajdujące się już w aktach sprawy zaświadczenie lekarskie z dnia 4 czerwca 2007 r. oraz nowe wystawione w dniu 12 sierpnia 2007 r.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - dalej: p.p.s.a - Sąd może na wniosek strony wydać postanowienie o przywróceniu terminu jeżeli strona bez swojej winy nie dokonała czynności w postępowaniu sądowym w terminie. W art. 87 p.p.s.a. zostały ustanowione przesłanki przywrócenia terminu, które muszą wystąpić łącznie. Należy do nich: uprawdopodobnienie braku winy, wniesienie wniosku o przywrócenie terminu, dochowanie terminu do wniesienia wniosku o przywrócenie terminu oraz dopełnienie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu tej czynności, dla której ustanowiony był przywracany termin.
Rozważenia w niniejszej sprawie wymagała jedynie kwestia braku winy strony w uchybieniu terminu do wniesienia skargi. Należy zgodzić się z Sądem I instancji, że mimo ciążącego na stronie obowiązku skarżący nie wykazał we wniosku o przywrócenie terminu, że uchybienie terminowi nastąpiło bez jego winy. Kryterium braku winy - jako przesłanka zasadności wniosku o przywrócenie terminu - wiąże się z obowiązkiem strony do dochowania szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowych. W piśmiennictwie prawniczym dominuje pogląd, że przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, gdy strona bądź jej pełnomocnik dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. O braku winy w niedopełnieniu obowiązku można mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia, czyli gdy strona nie mogła przeszkody usunąć nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku - na co słusznie wskazał WSA w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.