Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Stojanowski (sprawozdawca) Sędziowie NSA Jolanta Rudnicka Małgorzata Miron po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi K. D. i C. L. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 października 2017 r. sygn. akt I SA/Wa 725/17 w sprawie ze skargi K. D. i C.L. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: 1. odrzucić skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku; 2. zwrócić K. D. i C. L. - ze środków budżetowych Naczelnego Sądu Administracyjnego - solidarnie kwotę 200 (dwieście) złotych uiszczoną tytułem wpisu od skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku.
Wyrokiem z dnia 18 października 2017 r. sygn. akt I SA/Wa 725/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K. D. i C. L. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.
Pismem z dnia 12 listopada 2019 r. (data nadania pisma w urzędzie pocztowym) skarżący wnieśli skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 października 2017 r. sygn. akt I SA/Wa 725/17.
Na podstawie art. 285e § 1 pkt 1, 2, 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., dalej, jako: "P.p.s.a.") zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie § 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 sierpnia 1961 r. w sprawie opuszczonych gospodarstw rolnych (Dz. U. Nr 39, poz. 198 ze zm.) poprzez błędne uznanie, iż nie istniała negatywna przesłanka do przejęcia przedmiotowego gospodarstwa rolnego na własność przez Skarb Państwa, gdy tymczasem w dacie wydania decyzji o przejęciu gospodarstwa rolnego na własność przez Skarb Państwa właścicielami gospodarstwa były również nieletnie dzieci w rozumieniu tego przepisu.
Wskazane naruszenia doprowadziły, zdaniem skarżących, do niezgodności wyroku z art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 1, 2, 3 Konstytucji RP. Wydanie wyroku skutkowało naruszeniem podstawowych praw i wolności obywatela, to jest prawa do ochrony własności oraz prawa dziedziczenia, które zostały zagwarantowane w Konstytucji RP.
Stosownie do art. 285e § 1 pkt 4 P.p.s.a. skarżący wskazali na powstanie szkody w ich majątku (w orientacyjnej wysokości przedstawionej w uzasadnieniu, tj. co najmniej 300.000,00 zł) i przesłanki uprawdopodabniające, że jej powstanie jest bezpośrednio związane z wykonaniem decyzji kwestionowanych w postępowaniu sądowoadministracyjnym, którego dotyczy wyrok z dnia 18 października 2017 r. sygn. akt I SA/Wa 725/17, objęty skargą.
Stosownie do art. 285e § 1 pkt 5 P.p.s.a. skarżący wskazali, że strona nie skorzystała z przysługującego jej środka zaskarżenia, tj. skargi kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego z uwagi na upływ ustawowego terminu do jej wniesienia. Brak również możliwości wniesienia skargi o wznowienie postępowania (art. 277 §.p.s.a.). Tym samym stronie pozostała jedynie możliwość zakwestionowania wskazanego wyroku poprzez wniesienie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Mając powyższe na uwadze skarżący wnieśli o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 października 2017 r. sygn. akt I SA/Wa 725/17 oraz o zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
W uzasadnieniu skargi przedstawiono stosowną argumentację.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku podlega odrzuceniu.
Stosownie do zasady wyrażonej w art. 285a § 1 P.p.s.a., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego przysługuje, gdy zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Oznacza to, że skarga taka nie przysługuje, jeżeli stronie przysługiwał środek odwoławczy, jednakże strona nie skorzystała z tego środka lub środek taki został odrzucony.