Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Marek Stojanowski (spr.) sędzia NSA Małgorzata Miron sędzia NSA Jolanta Rudnicka po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku J. M. i G. M. o uzupełnienie postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 grudnia 2017 r., sygn. akt I ONP 4/17 w sprawie ze skargi J. M. i G. M. stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Wa 580/15 w sprawie ze skargi J. M. na niewykonanie przez Wojewodę M. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 1183/11 postanawia: odmówić uzupełnienia postanowienia
Postanowieniem z dnia 21 grudnia 2017 r., sygn. akt I ONP 4/17 Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił skargę J. M. i G. M. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Wa 580/15.
Wnioskiem z dnia 17 stycznia 2018 r. skarżący wystąpili o uzupełnienie powyższego postanowienia w zakresie:
1. wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym dotyczącym konstytucyjności art. 154 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm. - dalej jako "P.p.s.a.");
2. błędnej oceny przedmiotu skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia i nieuwzględnienie faktu, że orzeczenie dotyczy pozbawienia strony prawa do sądu w trakcie zawisłości sprawy przed sądem. NSA niezasadnie uznał, że między postanowieniem WSA w Warszawie z 2015 r. a niewykonaniem przez organy administracji wyroku z 2012 r. nie istnieje skutek w postaci wyrządzenia stronom szkody. Wojewoda nadal nie ustalił stron postępowania do czego jest zobowiązany, a orzekł o przejściu na własność Skarbu Państwa gruntów bez odszkodowania i wbrew wyrokowi z 2012 r.;
3. uzupełnienia rozstrzygnięcia w zakresie ustalonych stron postępowania zgodnie z treścią skargi do sądów administracyjnych i ich żądaniem;
4. uzupełnienie o ocenę w zakresie wystąpienia wyjątkowego przypadku uzasadniającego wniesienie skargi na podstawie art. 285e § 1 pkt 5 P.p.s.a. o okoliczności faktyczne wynikające z akt sprawy i przepisów prawa. NSA nie ocenił działania pełnomocnika ustanowionego z urzędu w zakresie wywiązywania się z obowiązków wynikających z pragmatyki zawodowej. NSA przerzucił odpowiedzialność za niezapoznanie strony z postanowieniem WSA w Warszawie na skarżącego;
5. uzupełnienia o ocenę zakresu związania sądów i organów prawomocnym wyrokiem z 2012 r.;
6. zasądzenie na rzecz radcy prawnego G. N. kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, a przyznanej skarżącym przez WSA w Warszawie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 157 § 1 w zw. z art. 166 P.p.s.a., strona może domagać się uzupełnienia postanowienia, jeżeli sąd nie orzekł o całości skargi albo nie zamieścił w postanowieniu dodatkowego orzeczenia, które według przepisów ustawy powinien był zamieścić z urzędu. Powyższe oznacza, że uzupełnienie wyroku (postanowienia) ma miejsce w dwóch przypadkach. Po pierwsze, jeśli sąd pominął w nim niektóre akty lub czynności objęte skargą albo orzekł tylko co do części rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym akcie, nie ustosunkowując się do pozostałej części zaskarżonego rozstrzygnięcia. Po drugie, jeśli sąd nie zamieścił w wyroku (postanowieniu) dodatkowego orzeczenia, które według przepisów ustawy powinien był zamieścić z urzędu.
W konsekwencji przyjąć należy, że instytucja uzupełnienia wyroku (postanowienia) może dotyczyć wyłącznie sentencji wyroku (postanowienia), nie zaś uzasadnienia. Nie można zatem żądać uzupełnienia uzasadnienia poprzez zamieszczenie w nim określonych kwestii objętych żądaniem strony. Takie działanie zmierza w istocie nie do uzupełnienia, ale do zmiany uzasadnienia przez zamieszczenie w nim wskazanych przez stronę okoliczności.
W niniejszej sprawie postanowieniem z dnia 21 grudnia 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem, uznając, że nie spełniała wymagań określonych w art. 285e § 1 P.p.s.a. Sąd nie miał zatem obowiązku zawarcia w tym postanowieniu jakichkolwiek dodatkowych rozstrzygnięć. Postanowienie to jest kompletne, gdyż zawiera wszystkie elementy wymagane prawem.
Analiza wniosku o uzupełnienie postanowienia prowadzi do stwierdzenia, że jego celem jest zmiana orzeczenia oraz uzupełnienie uzasadnienia. Żądanie strony wykracza zatem poza katalog okoliczności, których wystąpienie upoważnia do złożenia wniosku o uzupełnienie postanowienia.
Jednocześnie Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnia, że o kosztach pomocy prawnej udzielonej z urzędu za wykonaną pomoc prawną, orzeka wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258 - 261 P.p.s.a. Wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej należy zatem złożyć do właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 157 § 1 w zw. z art. 193 P.p.s.a., orzekł jak w postanowieniu.