Z tych akt spraw wynika, że postanowieniem z dnia 1 września 2010 r. sygn. akt II SO/Rz 15/10 referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie rozpoznał wniosek P. B. o przyznanie prawa pomocy, tj. zwolnił go od kosztów sądowych i odmówił ustanowienia radcy prawnego. Skarżący wniósł sprzeciw od powyższego postanowienia. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie postanowieniem z dnia 14 grudnia 2010 r., sygn. akt II SO/Rz 15/10 ustanowił dla P. B. radcę prawnego i odmówił przyznania prawa pomocy w pozostałym zakresie, tj. w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. Na powyższe postanowienie skarżący wniósł zażalenie, które Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 15 marca 2011 r., sygn. akt I OZ 150/11 oddalił.
Należy przy tym stwierdzić, że wszystkie czynności Wojewódzkiego Sądu wykonywane od daty wpłynięcia wniosku o przyznanie prawa pomocy w dniu 29 czerwca 2010 r. do daty wydania postanowienia w dniu 14 grudnia 2010 r. były podejmowane sukcesywnie bez zbędnej zwłoki ( wezwanie z dnia 6 lipca 2010 r., a następnie z dnia 23 lipca 2010 r. o uzupełnienie braków formalnych wniosku, postanowienie referendarza sądowego z dnia 1 września 2010 r., wpływ sprzeciwu skarżącego od tego postanowienia w dniu 1 października 2010 r., wezwanie skarżącego do uzupełnienia braków formalnych z dnia 20 października 2010 r., wpływ uzupełniającego oświadczenia majątkowego skarżącego w dniu 4 listopada 2010 r.).
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Skarga o stwierdzenie, że w postępowaniu przed wojewódzkim sądem administracyjnym nastąpiła przewlekłość postępowania może być uwzględniona, jeżeli są podstawy do przyjęcia, że na skutek działania lub bezczynności sądu naruszone zostało prawo strony do rozpoznania jej sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania jej sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki; Dz. U. Nr 178, poz. 1843, zwanej dalej ustawą). Konieczne jest więc ustalenie, że wystąpiła zwłoka w postępowaniu sądowym (przewlekłość postępowania), oraz, że zwłoka w postępowaniu sądowym jest nieuzasadniona. Stosownie do przepisu art. 2 ustawy o nieuzasadnionej zwłoce można mówić wówczas, jeżeli postępowanie w sprawie trwa dłużej niż to konieczne, uwzględniając ocenę terminowości i prawidłowości czynności sądowych, ale także zachowań stron, a w szczególności strony, która zarzucała przewlekłość postępowania. Ocena ta nie może być oderwana od obowiązku sądu rozpoznawania wszystkich spraw wniesionych do sądu bez nieuzasadnionej zwłoki, przy zachowaniu zasady rozpoznawania spraw według kolejności ich wpływu oraz uwzględnieniu przepisów nakazujących rozpoznawanie niektórych rodzajów spraw w ustawowo określonych terminach. W okolicznościach tej sprawy nie można mówić o przewlekłości postępowania w rozumieniu art. 2 powołanej ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, że wniosek P. B. o przyznanie prawa pomocy został rozpatrzony bez nieuzasadnionej zwłoki i w konsekwencji Wojewódzki Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 14 grudnia 2010 r., sygn. akt II SO/Rz 15/10 ustanowił dla P. B. radcę prawnego i odmówił przyznania prawa pomocy w pozostałym zakresie, tj. w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. Zażalenie na to postanowienie zostało oddalone przez Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 15 marca 2011 r., sygn. akt I OZ 150/11.
Mając powyższe na uwadze, nie można zarzucić Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie przewlekłości postępowania, ponieważ poszczególne czynności sądowe podejmowane były bez nieuzasadnionej zwłoki. Pierwsze postanowienie w przedmiotowej sprawie - przyznania prawa pomocy - zostało wydane w dniu 1 września 2010 r.,tj. już po dwóch miesiącach od wpłynięcia tego wniosku, zważywszy na fakt, że P. B. został wcześniej wezwany pismem z dnia 6 lipca i 23 lipca 2010 r. do uzupełnienia złożonego wniosku.
W tym stanie rzeczy brak jest podstaw do stwierdzenia, iż nastąpiła przewlekłość postępowania, a wobec tego, na podstawie art. 12 ust. 1 powołanej ustawy skarga na przewlekłość podlega oddaleniu.