Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janina Antosiewicz po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku T.D. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi T.D. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] września 2009 r. Nr [...] w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Ministra Infrastruktury
Wyrokiem z dnia 10 marca 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę T.D. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] września 2009 r., nr [...], w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości.
W skardze kasacyjnej od tego wyroku, skierowanej do Naczelnego Sądu Administracyjnego, T.D., prawidłowo reprezentowany, zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W jego uzasadnieniu skarżący podkreślił, iż wykonanie tej decyzji spowoduje niemożliwe do odwrócenia skutki, bowiem przedmiotowa nieruchomość stanowi park z zabudowaniami mieszkalnymi, a wycinka drzew i rozbiórka budynków będą nieodwracalne. Zdaniem skarżącego nieruchomość będąca jego własnością w istocie nie jest przeznaczona na żadne cele wymienione w art. 17 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 80, poz. 721 ze zm.).
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: wniosek T.D. nie mógł zostać uwzględniony.
Art. 61 § 3 P.p.s.a. stanowi, iż wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji możliwe jest jedynie wówczas, gdy zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody, lub trudnych do odwrócenia skutków, zaś obowiązek wykazania okoliczności uprawdopodobniających takie niebezpieczeństwo spoczywa na stronie. Wniosek wniesiony przez skarżącego wskazywał na szereg okoliczności, które jego zdaniem uzasadniały wstrzymanie wykonania decyzji Ministra Infrastruktury, jednakże w ocenie Sądu II instancji nie mogły być one uwzględnione.
Zauważyć bowiem trzeba, że przedmiotowa decyzja wydana została w oparciu o art. 17 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 80, poz. 721 ze zm.), który w ust. 3 stanowi, iż decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności, uprawnia do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, zobowiązuje do niezwłocznego wydania nieruchomości, opróżnienia lokali i innych pomieszczeń oraz uprawnia do faktycznego objęcia nieruchomości w posiadanie przez właściwego zarządcę drogi. Wprawdzie ograniczona zostaje możliwość dysponowania nieruchomością, jednakże jej zajęcie następuje za odpowiednim odszkodowaniem, co wynika z art. 12 ust. 4 i art. 18 tejże ustawy. Ponadto podkreślenia wymaga, iż zaskarżona decyzja uzyskała rygor natychmiastowej wykonalności z uwagi na szczególny charakter i ważny interes społeczny i gospodarczy, dotyczy ona bowiem procesu inwestycyjnego budowy drogi krajowej. Zatem jej wstrzymanie byłoby istotnym zaburzeniem tegoż procesu i jednocześnie naruszałoby w sposób rażący społeczny interes, który stał się podstawą wydania orzeczenia. Nie można zatem zgodzić się z argumentacją zawartą we wniosku strony, jakoby w sprawie zachodziły przesłanki wynikające z art. 61 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł, jak w sentencji na podstawie art. 151 w zw. z art. 64 § 3 i art. 193 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.