Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno, po rozpoznaniu w dniu 20 października 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Z. T. o wykładnię postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 lipca 2011 r., sygn. akt I OSK 1158/11 o oddaleniu skargi kasacyjnej Z. T. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 kwietnia 2011 r., sygn. akt II SA/Wa 305/11 o odrzuceniu skargi w sprawie ze skargi Z. T. na rozkaz personalny Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] grudnia 1986 r., nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze [...] postanawia: oddalić wniosek o wykładnię postanowienia.
Postanowieniem z 12 lipca 2011 r., I OSK 1158/11 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Z. T. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 14 kwietnia 2011 r., II SA/Wa 305/11.
Pismem z 29 lipca 2011 r. skarżący, powołując się na art. 158 w zw. z art. 141 § 4 w zw. z art. 166 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.), złożył wniosek o wykładnię uzasadnienia wskazanego wyżej postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego i wyjaśnienie, dlaczego zaskarżone postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie zostało uchylone a sprawa nie została przekazana do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, skoro NSA faktycznie zgodził się z zarzutem skargi kasacyjnej dotyczącym art. 97 § 1 ustawy wprowadzającej stwierdzając: "sprawa jest rozpoznawana wedle przepisów procesowych obowiązujących w dacie orzekania, to jest wedle Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi...", a jednak nie podał motywu nieuwzględniania skargi kasacyjnej ograniczając się do stwierdzenia, że "zarzut ten nie może odnieść zamierzonego skutku."
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści przepisu art. 158 p.p.s.a., Sąd, który wydał wyrok rozstrzyga postanowieniem wątpliwości co do jego treści. Postanowienie w tym przedmiocie sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym.
Konieczność dokonania wykładni wyroku (postanowienia) zachodzi wówczas, gdy jego treść jest sformułowana w sposób niejasny, który może budzić wątpliwości co do samego rozstrzygnięcia, zakresu powagi rzeczy osądzonej, a także sposobu jego wykonania. Wykładnia może dotyczyć zarówno sentencji, jak i uzasadnienia, ale nie może prowadzić do nowego rozstrzygnięcia (por. B. Dauter [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, LEX 2011, komentarz do art. 158, tezy 2-3).
Wniosek o wykładnię podlegał oddaleniu, ponieważ z uzasadnienia postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego wynika jednoznacznie, dlaczego zarzut naruszenia art. 97 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.) nie mógł prowadzić do uchylenia postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. W uzasadnieniu postanowienia NSA wskazano, że "Przepis art. 97 § 1 w/w ustawy reguluje kwestię właściwości sądu uprawnionego do rozpoznania skargi, która wpłynęła przed 1 stycznia 2004 r. i postępowanie nie zostało zakończone. Natomiast przepis ten nie określa, wedle jakich przepisów sprawę będzie rozpoznawał wojewódzki sąd administracyjny. Obowiązuje w tym względzie powszechnie akceptowana w doktrynie i orzecznictwie zasada, że sprawa jest rozpoznawana wedle przepisów procesowych obowiązujących w dacie orzekania, to jest wedle Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, natomiast jeżeli chodzi o przepisy prawa materialnego, to będą miały zastosowanie przepisy obowiązujące w dacie wydania zaskarżonej decyzji. Wynika to z samej istoty sądowej kontroli administracji. Sąd administracyjny bada legalność zaskarżonego aktu wedle przepisów obowiązujących w dacie wydania tego aktu."
Zatem Naczelny Sąd Administracyjny rozróżnił przepisy procesowe od materialnych, to znaczy od ustawy z 31 lipca 1985 r. o służbie funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 38, poz. 181 ze zm.), która nie przewidywała kontroli sądowoadministracyjnej aktów wydawanych na jej podstawie. Jeżeli więc sąd administracyjny nie był właściwy w świetle powołanych wyżej przepisów do rozpoznania skargi Z. T. z 1 listopada 1987 r. na rozkaz personalny Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] grudnia 1986 r., nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze [...] w dacie jej wniesienia do NSA, to nie jest również właściwy do jej rozpatrzenia dzisiaj.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 158 w zw. z art. 166 i 193 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Naczelny Sąd Administracyjny postanowił jak w sentencji.