Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Tamara Dziełakowska po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. S. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2019 r. sygn. akt VIII SA/Wa 374/19 o odrzuceniu skargi M. S. na czynności Starosty Powiatowego w B. w przedmiocie obciążenia opłatami za czynności geodezyjne i kartograficzne postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Zaskarżonym postanowieniem z 28 października 2019 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę M. S. na czynność Starosty Powiatowego w B. w przedmiocie obciążenia opłatami za czynności geodezyjne i kartograficzne oraz zwrócił uiszczony wpis od skargi.
W uzasadnieniu powyższego postanowienia Sąd pierwszej instancji wskazał, że pismem z 21 lipca 2016 r. skarżąca wniosła skargę na czynność Starosty Powiatu B. w przedmiocie obciążenia opłatami za czynności geodezyjne i kartograficzne. Wyrokiem z 29 grudnia 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt VIII SA/Wa 732/16) stwierdził bezskuteczność zaskarżonych czynności, ale rozstrzygnięcie to uchylił Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 26 lutego 2019 r. (sygn. akt I OSK 803/17).
Odrzucając skargę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał na zasady dopuszczalności skargi na czynność określone w art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm. - zwanej dalej P.p.s.a.), a następnie stwierdził, że zaskarżone czynności zostały podjęte w styczniu 2014 r. Wówczas to organ ustalił i pobrał opłaty ustalone w fakturach. Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zostało przez skarżącą skierowane do organu 18 maja 2016 r., a zatem po upływie terminu określonego w art. 52 § 3 P.p.s.a. Sąd również uznał, że skarżąca poza kwestionowaniem czynności organu, nie przedstawia żadnych innych argumentów na okoliczność braku zawinienia w uchybieniu terminu do wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa. Skierowanie do organu wezwania do usunięcia naruszenia prawa po upływie prawie 2,5 roku od podjęcia przez organ kwestionowanych czynności stanowi okoliczność, która nie przemawia na korzyść skarżącej i nie uzasadniało braku winy. Tym samym, skoro wezwanie do usunięcia naruszenia prawa złożone po upływie ustawowego 14 dniowego terminu wyłącza możliwość zaskarżenia do sądu administracyjnego czynności, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., Sąd orzekł jak na wstępie na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i art. 232 § 1 pkt 1 P.p.s.a.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła skarżąca, zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie:
1. art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez sporządzenie uzasadnienia postanowienia w sposób sprzeczny z dyspozycją tej normy prawnej, w szczególności poprzez brak odniesienia się przy ponownym rozpoznaniu sprawy do wszystkich okoliczności sprawy i stanowiska skarżącej, co mogło mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy,
2. art. 52 § 3 P.p.s.a. obowiązującym w dacie złożenia skargi przez błędne uznanie, że uchybienie terminu do wniesienia skargi nastąpiło z jej winy.
Wskazując na powyższe zarzuty, skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia, rozpoznanie skargi i stwierdzenie bezskuteczności czynności organu w przedmiocie pobrania opłat ewentualnie o uchylenie zaskarżonego "wyroku" i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie zwrotu na rzecz skarżącej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.