Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) po rozpoznaniu w dniu 19 września 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 5 lutego 2007 r., sygn. akt II SA/GI 86/07 odrzucające skargę E. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...], [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie przydziału lokalu zamiennego w zamian za wywłaszczoną nieruchomość postanawia odrzucić skargę kasacyjną
Postanowieniem z dnia 5 lutego 2007 r., sygn. akt II SA/Gl 86/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odrzucił skargę E. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...], nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie przydziału lokalu zamiennego w zamian za wywłaszczoną nieruchomość. W uzasadnieniu podano, że zgodnie z art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę do Sądu wnosi się w terminie 30 dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. Stosownie zaś do art. 58 § 1 pkt 2 powołanej ustawy skarga wniesiona po upływie terminu do jej wniesienia podlega odrzuceniu przez Sąd. Stwierdzono, że nadana na poczcie w dniu 19 grudnia 2006 r. skarga została wniesiona po terminie, który w przedmiotowej sprawie upływał 4 grudnia 2006 r.
W skardze kasacyjnej podniesiono, iż Sąd I instancji naruszył art. 111 § 2 kpa.
E. P. bowiem w ustawowym terminie 14 dni od dnia doręczenia mu decyzji (w dniu 14 listopada 2006 r.) wniosła wniosek o uzupełnienie decyzji nr [...]. Postanowienie natomiast o odmowie uzupełnienia co do rozstrzygnięcia oraz żądanie wyjaśnienia własnej decyzji zostało jej doręczone w dniu 12 grudnia 2006 r. Wskazano, iż złożenie wniosku o uzupełnienie decyzji, niezależnie od wyniku jego rozpoznania w formie decyzji uzupełniającej lub postanowienia o odmowie uzupełnienia, wstrzymuje zawsze bieg terminów o których mowa w § 2 art. 111 kpa. Termin więc do wniesienia skargi do sądu od decyzji SKO w [...] z dnia 18 października 2006 r. biegnie od momentu otrzymania postanowienia o odmowie jej uzupełnienia tj. od 12 grudnia 2006 r. Skarga zatem została złożona w terminie. Wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu według norm przepisanych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna podlega odrzuceniu.
W myśl art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem według art. 183 § 1 P.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jedynie pod rozwagę z urzędu nieważność postępowania. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym zdaniem skarżących uchybił Sąd pierwszej instancji, uzasadnienia ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego - wskazania dodatkowo, że wytknięte naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wskazać należy przy tym, że naruszenie przepisów procesowych, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, jako podstawa kasacji dotyczy postępowania sądowoadministracyjnego, a nie postępowania przed organem administracji publicznej. Ze względu na to, że skarga kasacyjna jest bardzo sformalizowanym środkiem prawnym, jest obwarowana przymusem adwokacko-radcowskim (art. 175 § 1-3 P.p.s.a.). Opiera się on na założeniu, że powierzenie tej czynności wykwalifikowanym prawnikom zapewni skardze odpowiedni poziom merytoryczny i formalny.
Wobec niestwierdzenia nieważności postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany był ograniczyć swoje rozważania wyłącznie do oceny zgłoszonych w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia prawa.
Skarga kasacyjna w przedmiotowej sprawie nie spełnia wymogów, o których mowa w art. 174 ustawy P.p.s.a, ponieważ nie zawiera podstaw kasacyjnych. Jedynym zarzutem jaki podnosi strona jest naruszenie art. 111 § 2 kpa. Przepis ten zaś z samego założenia nie mógł być naruszony przez Sąd I instancji, ponieważ postępowanie przed tym sądem nie jest regulowane przepisami kpa. Natomiast do postępowania przed sądami administracyjnymi stosuje się przepisy ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Wskazane powyżej braki nie podlegają konwalidacji, co w konsekwencji czyni tę skargę niedopuszczalną.
W takim stanie rzeczy należało orzec jak w sentencji na podstawie art. 178 w związku z art. 180 P.p.s.a.