Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. W., J. N., I. B., U. R., A. R. i D. R. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 19 września 2005 r. sygnatura akt II SA/Gl 530/05 o odrzuceniu skargi w sprawie ze skargi M. W., J. N., I. B., U. R., A. R. i D. R. na decyzję Wojewody Śląskiego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości postanawia uchylić zaskarżone postanowienie
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odrzucił skargę M. W., J. N., I. B., U. R., A. R. i D. R. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że skarżący, wezwani na mocy zarządzenia z dnia 22 lipca 2005 r. do podpisania skargi bądź przedstawienia pełnomocnictwa udzielonego radcy prawnemu zgodnie z art. 36 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), wezwania tego nie wykonali, gdyż nie podpisali oni skargi, ani nie przedstawili pełnomocnictwa procesowego. Do Sądu wpłynęło jedynie pismo z prośbą o przedłużenie terminu do przedstawienia pełnomocnictwa, a następnie pismo o uznanie za prawidłowo złożone pełnomocnictwa procesowego z dnia 14 stycznia 1999 r. Sąd stwierdził, że pełnomocnictwo to złożone było przed wejściem w życie ustaw reformujących sądownictwo administracyjne i dlatego nie może być ono uznane za prawidłowe i obowiązujące w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym.
W skardze kasacyjnej wniesionej na to postanowienie przez M. W., J. N., I. B., U. R., A. R. i D. R., reprezentowanych przez radcę prawnego, skarżący wnieśli o jego uchylenie w całości i o uznanie dołączonego do skargi pełnomocnictwa z dnia 14 stycznia 1999 r. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono naruszenie art. 2, art. 8, art. 87 i art. 187 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. W uzasadnieniu wskazali między innymi na przysługujące im prawo do sądu, które zostało ograniczone przez Sąd, a także zarzucili Sadowi zbytni rygoryzm i formalizm, powołując się na wyrok NSA z dnia 28 lipca 2005 r. sygn. akt I FSK 99/05.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.
Za niewłaściwą należy uznać ocenę Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, iż pełnomocnik strony nie przedstawił właściwego umocowania do sporządzenia i wniesienia skargi. Pełnomocnik skarżących przedstawił bowiem pełnomocnictwo do występowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym udzielone mu w dniu 14 stycznia 1999 r. Nie mogło zatem budzić wątpliwości, iż posiadał umocowanie do zaskarżenia decyzji do sądu administracyjnego i to zgodnie z pouczeniem zawartym w tej decyzji. Zmiana w tym wypadku ustroju sądownictwa administracyjnego nie mogła ostatecznie doprowadzić do pozbawienia jej prawa do sądu. Z treści pełnomocnictwa należało bowiem ponad wszelką wątpliwość wywieść wniosek, że było to umocowanie do reprezentowania strony przed sądem administracyjnym, a tym samym do sporządzenia i wniesienia skargi na ostateczną decyzję wydaną w toku postępowania administracyjnego. Przedstawione pełnomocnictwo do występowania za stronę przed Naczelnym Sądem Administracyjnym udzielone przed dniem 1 stycznia 2004 r. winno zostać potraktowane jako tożsame z pełnomocnictwem do reprezentowania strony przed sądami administracyjnymi, których ustrój uległ zmianie po dniu 1 stycznia 2004 r.
Tak więc stwierdzić należy, że nie istniały powody do wezwania strony skarżącej do uzupełniania braku formalnego skargi na podstawie art. 49 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) w zakresie dołączenia do niej pełnomocnictwa, a tym bardziej podstawy do jej odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 tej ustawy.
Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji, na podstawie art. 185 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.