Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska po rozpoznaniu w dniu 27 września 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy zakończonej wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 kwietnia 2011 r., sygn. akt I OSK 134/11 o uchyleniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 września 2010 r., sygn. akt II SA/Wa 559/10 i poprzedzających go decyzji Prezesa Rady Ministrów oraz o zasądzeniu kosztów na rzecz skarżącej w sprawie ze skargi A.Z. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany decyzji w sprawie przyznania emerytury specjalnej postanawia: 1. sprostować wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 kwietnia 2011 r., sygn. akt I OSK 134/11, w ten sposób, iż w pkt. 2 jego sentencji wyrazy 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) zastąpić wyrazami 260 zł (dwieście sześćdziesiąt złotych), 2. zwrócić A.Z. ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie kwotę 100 (sto) złotych tytułem niezasadnie uiszczonego wpisu sądowego.
Zgodnie z art. 156 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Sąd z urzędu może sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki.
W sentencji wyroku z dnia 28 kwietnia 2011 r., sygn. akt I OSK 134/11 błędnie określono wysokość kosztów postępowania sądowego, które zwrócone winny być przez Prezesa Rady Ministrów na rzecz A.Z. Kwota ta określona została na 360 zł, jednakże Sąd niezasadnie uwzględnił w niej uiszczony przez skarżącą wpis od skargi kasacyjnej w wysokości 100 zł, W przedmiotowej sprawie strona zwolniona była bowiem z obowiązku ponoszenia opłat sądowych na podstawie art. 239 ust. 1 lit e) powołanej ustawy, zatem uiszczenie przez nią wpisu od skargi kasacyjnej było nieuzasadnione i nie może powodować obciążenia strony przeciwnej obowiązkiem zwrotu tej opłaty.
Z powyższych względów w oparciu o art. 156 § 1 i 2 w zw. z art. 193 wskazanej ustawy należało orzec jak w sentencji.