Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Lech po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Prezydenta Miasta Gdańska o wstrzymanie wykonania wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 2055/12 oraz decyzji Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] września 2012 r., nr [...] i decyzji Wojewody Pomorskiego z dnia [...] grudnia 2011 r., nr [...] w sprawie ze skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta Gdańska od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 2055/12 oddalającego skargę Prezydenta Miasta Gdańska i Gminy Miasta Gdańska na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] września 2012 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia odszkodowania za nieruchomość postanawia: wstrzymać wykonanie decyzji Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] września 2012 r., nr [...].
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 31 stycznia 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 2055/12, oddalił skargę Prezydenta Miasta Gdańska i Gminy Miasta Gdańska na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] września 2012 r., nr [...], w przedmiocie ustalenia odszkodowania za nieruchomość.
Od tego wyroku Prezydent Miasta Gdańska złożył skargę kasacyjną, w której zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania wyroku oraz wstrzymanie wykonania decyzji organów obu instancji uzasadniając, że obowiązek wykonania wadliwej decyzji pociąga za sobą obowiązek zapłaty na rzecz organów skarbowych 23% podatku VAT od odszkodowania, którego w istocie Gmina nie otrzyma. Wskazano ponadto, że de facto Gmina Miasta Gdańska miałaby płacić sama sobie. Dlatego też w ocenie skarżącego konieczne jest wstrzymanie wykonania zaskarżonych decyzji, aby zabezpieczyć interes stron oraz uniknąć zachowań nieprawidłowych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Z konstrukcji wskazanego przepisu wynika, iż to na stronie spoczywa obowiązek wykazania we wniosku przesłanek zawartych w powołanym przepisie, to jest przedstawienia konkretnych zdarzeń, które mogłyby uprawdopodobnić, że wykonanie zaskarżonej decyzji faktycznie spowoduje znaczną szkodę lub powstanie trudnych do odwrócenia skutków. Jak przyjęto w judykaturze, sąd rozpoznając wniosek nie dokonuje oceny zawartości skargi, dlatego też wniosek powinien zawierać odrębne uzasadnienie, bowiem samo powołanie się na skutki wymienione w art. 61 § 3 ustawy nie stanowi uprawdopodobnienia ich wystąpienia.
W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się także, że przez znaczną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki rozumie się taką szkodę, która nie będzie mogła zostać wynagrodzona przez późniejszy zwrot świadczenia lub nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do pierwotnego stanu (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 sierpnia 2006 r., I OZ 1144/06, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych https://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] września 2012 r., nr [...], ma usprawiedliwione podstawy, wykazano bowiem, że zachodzą przesłanki określone w art. 61 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Wstrzymanie ostatecznej decyzji organu drugiej instancji oznacza, że decyzja organu pierwszej instancji jako nieostateczna również nie może być wykonana.
W odniesieniu do wniosku o wstrzymanie wykonania wyroku Sądu pierwszej instancji to wskazać należy, że art. 61 § 3 powołanej ustawy odnosi się wyłącznie do aktów lub czynności wydanych przez organy administracji publicznej i nie dotyczy wyroków sądów administracyjnych. Celem instytucji prawnej uregulowanej w art. 61 § 3 tej ustawy jest wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, a więc zapewnienie skarżącemu ochrony tymczasowej w toku postępowania sądowego przed następstwami wadliwych aktów lub czynności organów administracji publicznej, których wykonanie może doprowadzić do wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Stosowanie art. 61 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w toku postępowania kasacyjnego może dotyczyć wyłącznie aktu lub czynności, o których mowa w art. 61 § 1 tej ustawy. Oznacza to, że powołany przepis nie znajduje zastosowania do wyroków sądów administracyjnych.
Na marginesie należy wskazać, że w sytuacji, gdy od wyroku Sądu pierwszej instancji została wniesiona skarga kasacyjna, to wyrok ten jest nieprawomocny i nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. art. 61 § 3 w związku z art. 197 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, postanowił, jak w sentencji.