Dnia 6 października 2010 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Bujko po rozpoznaniu w dniu 6 października 2010 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W.K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 stycznia 2010 roku, sygn. akt VII SAB/Wa 67/09 odrzucającego skargę W.K. na bezczynność Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 29 stycznia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę W.K. na bezczynność Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że z treści skargi wynika, iż jej przedmiotem jest bezczynność Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji związana z procedurą załatwiania skarg W.K. kierowanych do tego organu.
Podnoszona przez skarżącego bezczynność dotyczy w istocie tzw. skargi powszechnej określonej przepisami art. 227 i nast. k.p.a.
Przedmiotem skargi powszechnej mogą być zaniedbania lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw. Postępowanie zaś w sprawie tego typu skarg cechuje się tym, iż nie ma w nim stron postępowania, nie wydaje się rozstrzygnięć adresowanych do skarżącego, jedynie zawiadamia się go o czynnościach wewnętrznych zmierzających do wyjaśnienia okoliczności podniesionych w skardze. W konsekwencji, działania administracji publicznej będące przedmiotem tego typu skarg nie podlegają kontroli sądów administracyjnych z uwagi na to, iż nie mieszczą się w katalogu czynności i aktów poddawanych nadzorowi sądowemu, których numerus clausus zawiera dyspozycja art. 3 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia wniósł skarżący zarzucając naruszenie art. 3 § 1 p.p.s.a. oraz art. 141 § 4 w związku z art. 166 p.p.s.a. przez zaniechanie wszechstronnego rozważenia treści zawartych przez skarżącego w skardze celem stwierdzenia właściwości sądu administracyjnego. Zarzucił także naruszenie art. 3 § 2 p.p.s.a. poprzez przyjęcie, że skarga na zaniechanie przez organ zawiadomienia skarżącego o sposobie załatwienia skarg wniesionych w trybie art. 227 i następnych k.p.a. nie podlega kontroli sądów administracyjnych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Zgodnie zaś z art. 3 § 2 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;