Wniosek w przedmiocie wywłaszczenia nieruchomości i przyznania odszkodowania
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA del. Izabela Ostrowska po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku S. T. o sprostowanie błędu rachunkowego w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 listopada 2007 r. sygn. akt I OSK 1545/06 w sprawie ze skargi S. T. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] znak [...] w przedmiocie wywłaszczenia nieruchomości i przyznania odszkodowania postanawia odmówić sprostowania wyroku z dnia 20 listopada 2007 r., w punkcie drugim dotyczącym rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.

Uzasadnienie

W dniu 1 grudnia 2007 r. wpłynął do Wojewódzkiego Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosek S. T., reprezentowanego przez adwokata K. W. o sprostowanie na podstawie art. 156 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) "błędu rachunkowego" w wyroku Sądu z dnia 20 listopada 2007 r, w punkcie dotyczącym rozstrzygnięcia o kosztach procesu, polegającego na wadliwym określeniu wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu.

W uzasadnieniu podniósł, iż wartość przedmiotu sporu wynosiła 243000 złotych, a więc na mocy przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) należy się pełnomocnikowi wynagrodzenie w wysokości 5400 złotych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje :

Stosownie do treści art. 156 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki.

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sadowym, w żadnym razie sprostowanie orzeczenia nie może prowadzić do zmiany zawartego w nim rozstrzygnięcia. Nie podlega więc sprostowaniu np. przeoczenie w sentencji orzeczenia jednego z zaskarżonych aktów lub pominięcie rozstrzygnięcia w kwestii kosztów postępowania.

Wskazać trzeba, iż za błąd rachunkowy rozumieć należy błąd wynikający z niewłaściwego przeprowadzenia badań arytmetycznych, a w szczególności błędne zsumowanie lub odjęcie poszczególnych pozycji. Pominięcie w sentencji wyroku niektórych roszczeń strony skarżącej może być przedmiotem wniosku o uzupełnienie wyroku, nie może zaś służyć za przesłankę do sprostowania wyroku (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 21 czerwca 1967 r., sygn. akt II CZ 48/67, OSNC 1968/1/10 oraz przegląd orzeczn.: PiP 1969/2/367).

W niniejszej sprawie ma miejsce taka właśnie sytuacja, w której roszczenia strony dotyczące kosztów postępowania rozmijają się z rozstrzygnięciem Sądu. Jak wskazano wyżej, roszczenia takie nie mogą stanowić podstawy do sprostowania wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w trybie artykułu 156 § 1 p.p.s.a.

Z tego też względu, na podstawie art. 156 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1