Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych R. M., A. J. oraz K. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 marca 2006 r., sygn. akt II SA/Wa 2239/05 odrzucające skargę A. J., R. M., W. S. i K. W. na czynność Prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie w przedmiocie zmiany zasad punktacji przy ustalaniu listy aplikantów sądowych apelacji warszawskiej w roku 2005 r. postanawia uchylić zaskarżone postanowienie NSA/post.1 - postanowienie ,,ogólne"
Postanowieniem z dnia 8 marca 2006 r., sygn. akt II SA/Wa 2239/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę A. J., R. M., W. S. i K. W. na czynność Prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie w przedmiocie zmiany zasad punktacji przy ustalaniu listy aplikantów sądowych apelacji warszawskiej w roku 2005 r.
W uzasadnieniu podniesiono, iż zgodnie z art. 5 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) sądy administracyjne nie są właściwe w sprawach odmowy mianowania na stanowiska lub powołania do pełnienia funkcji w organach administracji publicznej, chyba że obowiązek mianowania lub powołania wynika z przepisów prawa. Użyta przez ustawodawcę w art. 145 § 1 p.p.s.a imperatywna forma czasownika ,,mianuje" wskazuje na istnienie prawnego obowiązku, o którym mowa w art. 5 pkt 3.p.p.s.a. Przyjąć zatem również trzeba, że odmowa wykonania tego obowiązku tj. odmowa mianowania podlega regulacji powyższego przepisu. W związku z powyższym stwierdzono, iż sąd administracyjny jest właściwy w sprawie odmowy mianowania na stanowisko pozaetatowego aplikanta sądowego co powoduje, iż skarga w przedmiotowej sprawie, w świetle art. 5 pkt 3 p.p.s.a. jest dopuszczalna. Mianowanie na stanowisko pozaetatowego aplikanta sądowego prowadzi do nawiązania stosunku służbowego, który ma charakter administracyjny. Zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie NSA przyjmuje się, że mianowanie jako akt administracyjny, odpowiada w swej istocie decyzji administracyjnej. Gdyby skarżący zwrócili się do Prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie z wnioskami o mianowanie ich na stanowiska pozaetatowych aplikantów sądowych i gdyby Prezes odmówił im mianowania, wówczas - po wyczerpaniu środków zaskarżenia w administracyjnym toku instancji - mogliby domagać się ochrony na drodze sądowoadministracyjnej. Tymczasem A. J., R. M., W. S. i K. W. przedmiotem skargi do WSA uczynili czynność Prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie, polegającą na zmianie zasad punktacji przy ustalaniu listy aplikantów sądowych apelacji warszawskiej w roku 2005 r. Podano m. in., iż zgodnie z art. 3 § 2 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na: decyzje administracyjne, postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty, postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, inne niż określone w pkt 1- 3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa oraz bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1 - 4. Czynność objęta skargą jest czynnością organu administracji publicznej i moglaby dotyczyć uprawnień i obowiązków wynikających z przepisów prawa, to jednak brak jej indywidualnego charakteru. Czynność, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. musi być skierowana do określonego adresata, musi być zobiektywizowana w sposób indywidualny i dotyczyć praw lub obowiązków konkretnej osoby. Nie może natomiast mieć charakteru generalnego. Skarżona w sprawie czynność niewątpliwie ma charakter generalny. Wszak dotyczy jedynie osób, które znalazły się na listach aplikantów, sporządzonych przez komisje egzaminacyjne z poszczególnych okręgów i w tym sensie ma charakter ograniczony, to jednak czynność ta personalnie nie odnosi się do żadnej z osób z grona skarżących jak i z grona aplikantów. Nie jest wiec czynnością zobiektywizowaną w sposób indywidualny. Skoro czynność wskazana nie ma charakteru indywidualnego to nie może być kwalifikowana jako czynność, o której mowa w art. 3 § 2 pkt p.p.s.a. Chociaż rodzi ona negatywne skutki dla skarżących to jednak nie została do nich personalnie skierowana. Prawidłowość tej czynności Sąd oceniałby w ramach kontroli legalności decyzji wydanych w przedmiocie odmowy mianowania na stanowisko pozaetatowego aplikanta sądowego, gdyby doszło do ich wydania.