Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K.D. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 7 marca 2018 r., sygn. akt II SAB/Rz 81/17 w sprawie ze skargi K.D. na bezczynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...] w przedmiocie propozycji służby postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie postanowieniem z dnia 7 marca 2018 r., sygn. akt II SAB/Rz 81/17 odrzucił skargę K.D. na bezczynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...] w przedmiocie przedstawienia propozycji służby, z uwagi na brak właściwości sądu administracyjnego do rozpoznania niniejszej sprawy. Na poparcie tego stanowiska Sąd wskazał, że z dniem 1 marca 2017 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. poz. 1948, dalej jako przepisy wprowadzające KAS). Ustawa ta w art. 165 i następnych w sposób kompleksowy uregulowała zasady kontynuacji zatrudnienia i służby. Z przepisów tej ustawy wynika, że jedynie propozycja nowych warunków służby przybiera postać decyzji, której zaskarżenie następuje w drodze administracyjnej - art. 169 ust. 4, przez złożenie w terminie 14 dni wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, a następnie skargi do sądu administracyjnego. W pozostałych przypadkach ustawodawca wyłączył drogę administracyjną.
Ustawa ta pozostawiła organowi możliwość przedstawienia funkcjonariuszom nowych warunków służby, nowych warunków zatrudnienia jak też nieprzedstawienia warunków służby czy też zatrudnienia (art. 165 ust. 7 w zw. z art. 170 ust. 1 pkt 1). W tym zakresie pozostawiono organowi pełną swobodę. Zatem wbrew twierdzeniom skarżącego organ nie miał obowiązku przedstawienia propozycji służby.
Z bezczynnością organu mamy natomiast do czynienia jedynie w sytuacji, gdy organ wbrew spoczywającemu na nim obowiązkowi nie podejmuje decyzji, postanowienia czy innej czynności, do których podjęcia zobowiązują go przepisy prawa.
Sąd zwrócił przy tym uwagę, że możliwość orzekania w sprawie wyłączają także przepisy ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. poz. 1947). Na podstawie art. 276 ust. 1 powołanej ustawy sądy administracyjne są właściwe jedynie w przypadkach, w których wydano decyzję o przeniesieniu, powierzeniu pełnienia obowiązków służbowych na innym stanowisku, przeniesieniu na niższe stanowisko, przeniesieniu na inne lub równorzędne stanowisko służbowe w związku z reorganizacją jednostki organizacyjnej KAS, określeniu warunków pełnienia służby w związku ze zniesieniem jednostki organizacyjnej KAS, bądź zawieszeniu w pełnieniu obowiązków służbowych. Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie nie jest niewątpliwie decyzja, o której mowa w wymienionych wyżej przepisach.
Ze wskazanych przepisów wynika zatem jedynie wyjątkowa właściwość sądów administracyjnych w sprawach ze stosunków służbowych, przy czym żadna z opisanych w cytowanym przepisie sytuacji nie miała miejsca.
Z tych względów, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej jako P.p.s.a.) Sąd odrzucił skargę. Jednocześnie Sąd podkreślił, że w sprawie nie ma zastosowania art. 58 § 4 P.p.s.a., zgodnie z którym sąd nie może odrzucić skargi z powodu, o którym mowa w § 1 pkt 1 art. 58, jeżeli w tej sprawie sąd powszechny uznał się za niewłaściwy. Wprawdzie skarżący dołączył do skargi odpis postanowienia Sądu Rejonowego w [...] Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w którym Sąd ten uznał się za niewłaściwy i sprawę przekazał Szefowi KAS zgodnie z właściwością, jednak postanowienie to na dzień rozpoznania skargi było nieprawomocne.