Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku M.L. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 marca 2012 r., sygn. akt II SA/Łd 16/12 w sprawie ze skargi M.L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu z dnia 10 listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. .
Wyrokiem z dnia 27 marca 2012 r., sygn. akt II SA/Łd 16/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, po rozpoznaniu skargi M. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu z dnia 10 listopada 2011 r. nr [..] w przedmiocie opłaty adiacenckiej, stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosło Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Sieradzu.
Pismem z dnia 25 marca 2013 r. M. L. wniósł o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Uzasadniając powyższy wniosek skarżący wskazał, iż wydawanie jakichkolwiek decyzji w przedmiotowej sprawie przed ostatecznym zajęciem stanowiska przez NSA może prowadzić do powstania nieodwracalnych skutków.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.), dalej: P.p.s.a., po przekazaniu skargi sądowi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, za wyjątkiem wskazanym w tym przepisie.
Z przyjętej wykładni powołanego przepisu wynika, że wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności dopuszczalne jest również na etapie postępowania kasacyjnego (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 kwietnia 2007 r., sygn. akt I GPS 1/07; ONSAiWSA 2007 nr 4, poz. 77).
Uwzględnienie takiego wniosku jest możliwe, jeżeli spełnione są przesłanki określone w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270), zgodnie z którym, Sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Instytucja wstrzymania wykonania określonego aktu lub czynności, jest postrzegana jako tymczasowa ochrona osoby, która wniosek taki składa przed ewentualnymi skutkami kontrolowanego przed sądem aktu lub czynności. Objęcie skarżącego tzw. ochroną tymczasową nie jest działaniem podejmowanym przez Sąd z urzędu, ani też działaniem obligatoryjnym, bowiem nawet jeżeli strona przedstawi okoliczności, które w jej ocenie przemawiają za zastosowaniem ochrony tymczasowej, Sąd nie jest zobowiązany do wydania żądanego orzeczenia.
W znacznej mierze powodzenie wniosku zależy od działań podjętych przez podmiot domagający się przyznania mu tego rodzaju ochrony. Zatem obowiązek uprawdopodobnienia istnienia przesłanek z tego przepisu spoczywa na wnioskodawcy.
Jakkolwiek należy podnieść, iż każda decyzja wywołuje określone skutki prawne to przepis art. 61 § 3 P.p.s.a. zobowiązuje stronę do wykazania przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, nie nakładając obowiązku ich udowodnienia lecz uprawdopodobnienia, które nie może z reguły opierać się na samych twierdzeniach strony. Sąd podejmując rozstrzygnięcie musi opierać się na jakimś materiale pozwalającym zająć stanowisko. Zatem to strona składająca wniosek w trybie art. 61 § 3 P.p.s.a. jest zobowiązana do wykazania, że zachodzą warunki uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych okoliczności (por. postanowienie NSA z dnia 30 października 2008 r. sygn. akt I OZ 820/08).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, iż skarżący, we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia nie przytoczył żadnych okoliczności przemawiających za jego zasadnością. Nie wykazał w czym miałoby się wyrażać niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Gołosłowne stwierdzenie spowodowania nieodwracalnych skutków, bez podania konkretnych faktów, nie stanowi, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, przesłanki umożliwiającej wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia, bowiem Sąd nie ma możliwości ich merytorycznej oceny.
W tych okolicznościach, należało uznać, iż wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 61 § 3 w związku z art. 193 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.