Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Kremer po rozpoznaniu w dniu 6 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej I. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 30 stycznia 2017 r., sygn. akt II SA/Rz 1077/16 o odrzuceniu skargi I. P. na decyzję Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie odszkodowania za zmniejszenie wartości nieruchomości postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 30 stycznia 2017 r., sygn. akt II SA/Rz 1077/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie odrzucił skargę I. P. na decyzję Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie odszkodowania za zmniejszenie wartości nieruchomości.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że decyzją z dnia [...] czerwca 2016 r. Wojewoda Podkarpacki, utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta Rzeszowa z dnia [...] stycznia 2016 r. sprostowaną postanowieniem z dnia [...] marca 2016 r., ustalającą odszkodowanie za zmniejszenie wartości nieruchomości położonej w obr. [...], oznaczonej jako działka nr [...]. Decyzja została doręczona skarżącej w dniu 16 czerwca 2016 r.
W dniu 28 czerwca 2016 r. I. P. zwróciła się do Wojewody Podkarpackiego o uzupełnienie i wyjaśnienie rozstrzygnięcia.
Postanowieniem z dnia [...] lipca 2016 r. Wojewoda Podkarpacki w punkcie pierwszym odmówił uzupełnienia treści decyzji Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] czerwca 2016 r. Postanowienie doręczono skarżącej w dniu 13 lipca 2016 r. pouczając ją jednocześnie, że na podstawie art. 111 § 2 K.p.a. 30-dniowy termin do wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie za pośrednictwem Wojewody Podkarpackiego, na decyzję z dnia [...] czerwca 2016 r. biegnie od dnia doręczenia tego postanowienia.
Skarżąca złożyła skargę za pośrednictwem organu w dniu 11 lipca 2016 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie odrzucając ww. skargę dokonał wykładni art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz art. 111 § 2 K.p.a. i stwierdził, że w przypadku wystąpienia przez stronę postępowania administracyjnego do organu odwoławczego w terminie określonym w art. 111 § 1 K.p.a. z wnioskiem o uzupełnienie (lub sprostowanie) decyzji termin do wniesienia skargi do sądu administracyjnego, o którym mowa w art. 53 § 1 P.p.s.a., biegnie dopiero od dnia doręczenia stronie postanowienia organu w przedmiocie wniosku o uzupełnienie (lub sprostowanie), bez względu na sposób jego rozpoznania. Wtedy dopiero ponownie otwiera się dla stron postępowania administracyjnego, wobec uruchomienia przez jedną z nich trybu określonego w art. 111 § 1 K.p.a., dopuszczalność drogi sądowoadministracyjnej. Zgłoszenie wniosku, o jakim mowa w art. 111 § 1 K.p.a., w terminie w nim określonym, powoduje bowiem przerwanie dotychczasowego biegu terminu do wniesienia skargi aż do dnia doręczenia postanowienia rozstrzygającego w przedmiocie wniosku, kiedy termin ten rozpoczyna bieg na nowo. Orzeczenie w przedmiocie uzupełnienia decyzji nie ma bowiem bytu samodzielnego, lecz jest ściśle związane z aktem objętym wnioskiem, gdyż może wywrzeć wpływ na jej treść. Może zatem mieć także wpływ na ewentualną decyzję strony co do wystąpienia ze skargą i samą treść takiej skargi, zwłaszcza jeżeli uwzględnić wymagania formalne tego pisma procesowego określone w art. 57 § 1 pkt 3 P.p.s.a. Przepis ten wymaga bowiem określenia w skardze naruszenia prawa lub interesu prawnego zaskarżanym aktem. Z tej też przyczyny w przypadku zgłoszenia przez stronę postępowania administracyjnego wniosku o uzupełnienie decyzji termin do wniesienia skargi rozpoczyna bieg dopiero od dnia doręczenia stronom postanowienia rozstrzygającego o takim żądaniu i do tego czasu wniesienie skargi jest niedopuszczalne. Przepis art. 111 § 2 K.p.a. ma charakter bezwzględnie obowiązujący i wymaga ścisłej wykładni. Zgodnie z jego treścią przyjąć zatem należy, że termin do wniesienia skargi biegnie dopiero od dnia doręczenia postanowienia określonego w art. 111 § 1b K.p.a., a wcześniej zdziałane czynności uznać należy za bezskuteczne.