Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Paweł Miładowski, , , po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy Kobierzyce od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 12 listopada 2009 r., sygn. akt II SA/Wr 500/09 o odrzuceniu skargi Gminy Kobierzyce na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu z dnia 23 czerwca 2009 r., nr SKO 4115/13/09 w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości spowodowanej jej podziałem geodezyjnym postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 12 listopada 2009 r. sygn. akt II SA/Wr 500/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił skargę Gminy Kobierzyce na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu z dnia 23 czerwca 2009 r., nr SKO 4115/13/09 w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości spowodowanej jej podziałem geodezyjnym.
W uzasadnieniu orzeczenia sąd wskazał, że Gmina Kobierzyce, której Wójt wydał decyzję pierwszoinstancyjną, nie jest legitymowana do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na wydaną w tej sprawie decyzję organu odwoławczego mocą której decyzja ta została uchylona.
Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia wniosła Gmina Kobierzyce, wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.
Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy, tj. art. 50 § 1, art. 58 § 1 pkt 6 i art. 58 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowania przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej p.p.s.a.) poprzez błędne uznanie, że Gmina Kobierzyce nie posiada legitymacji do wniesienia skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 23 czerwca 2009 r.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania.
Wobec tego, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny dokonał kontroli zaskarżonego wyroku w zakresie wyznaczonym podstawami skargi kasacyjnej.
Postawiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia przepisów postępowania tj. art. 50 § 1, art. 58 § 1 pkt 6 i art. 58 § 3 p.p.s.a. nie zawiera usprawiedliwionych podstaw zaskarżenia.
Zgodnie z unormowaniem art. 50 § 1 p.p.s.a., uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym.
Zgodnie z dominującą linią orzeczniczą, potwierdzoną w uchwale składu pięciu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 października 2000 r., sygn. OPK 14/00, gmina nie jest stroną postępowania administracyjnego w rozumieniu art. 28 k.p.a. i nie jest podmiotem uprawnionym do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję administracyjną, choćby nawet miała w tym interes prawny w rozumieniu tego przepisu, jeśli do wydania decyzji w pierwszej instancji w określonej sprawie upoważniony jest wójt (burmistrz, prezydent) tej gminy (por. postanowienie NSA z dnia 22 listopada 2009 r., sygn. akt I OSK 1497/09, postanowienie NSA z dnia 25 listopada 2009 r., sygn. akt I OSK 1551/09). Z taką sytuacją mamy do czynienia w tej sprawie, bowiem decyzja została wydana w pierwszej instancji przez Wójta Gminy Kobierzyce, działającego w imieniu Gminy Kobierzyce, jako organ administracji publicznej, który był wyposażony w kompetencje do władczego rozstrzygnięcia sprawy indywidualnej. W późniejszym czasie pozycja tego organu nie uległa zmianie. To zaś wyklucza możliwość zaskarżenia rozstrzygnięcia bez względu na fakt posiadania interesu prawnego i jego rozumienia.
W doktrynie zasadnie podnosi się również, że dopuszczenie do złożenia skargi przez organ I instancji doprowadziłoby do sytuacji, w której stronami postępowania sądowego byłyby dwa organy administracji publicznej orzekające w sprawie w dwóch instancjach. Spór między nimi sprowadzałby się do różnego stanowiska co do prawidłowości poszczególnych decyzji (por. uchwała SN z dnia 22 października 1984 r., III AZP 5/84, OSNC 1985, z. 7, poz. 86 z aprobującą glosą J. Borkowskiego - OSP 1986, z. 2, poz. 26).
Nie do przyjęcia jest przy tym stanowisko, że gmina może zajmować różną pozycję - raz organu wydającego decyzję, innym razem strony postępowania - w zależności od etapu załatwienia sprawy (por. wyrok NSA z dnia 16 lutego 2005 r., OSK 1017/04, LEX nr 171164, postanowienie NSA z dnia 25 listopada 2009 r., sygn. akt I OSK 1551/09 niepubl., post. NSA z dnia 23 stycznia 2003 r., II SA/Łd 1957/02, niepubl.)
Podsumowując stwierdzić należy, że gmina, której organ wydał rozstrzygnięcie w sprawie w pierwszej instancji nie ma legitymacji skargowej do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na postanowienie organu odwoławczego, wydane w tejże sprawie.
Z tego powodu skarga podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna na zasadzie art. 58 § 1 pkt. 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu o art. 184 p.p.s.a. postanowił skargę kasacyjną oddalić.