Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska po rozpoznaniu w dniu 6 września 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej G. N. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 marca 2018 r. sygn. akt II SA/Wa 1628/17 o odrzuceniu skargi G. N. na pismo Szefa Krajowej Administracji Skarbowej z dnia [...] 2017 r. nr [...] w przedmiocie odpowiedzi na zażalenie postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z 14 marca 2018 r. odrzucił skargę G. N. na pismo Szefa Krajowej Administracji Skarbowej z [...] 2017 r. w przedmiocie odpowiedzi na zażalenie na bezczynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu w związku z brakiem złożenia propozycji pracy.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji stwierdził, że skarga jest niedopuszczalna, gdyż zaskarżone pismo nie stanowi żadnego z aktów wymienionych w treści art. 3 § 2 pkt 1-4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm., dalej: p.p.s.a.). Sąd stwierdził, że będące przedmiotem zaskarżenia pismo Szefa Krajowej Administracji Skarbowej jest pismem informacyjnym, skierowanym do skarżącej w odpowiedzi na jej zażalenie wniesione w trybie art. 37 § 1 k.p.a. Stanowisko organu wyrażone w tym trybie ma charakter wpadkowy, nie rozstrzyga o istocie sprawy. Nie jest to postanowienie kończące postępowanie, jak również nie przysługuje od niego zażalenie. Wobec powyższego Sąd uznał skargę za niedopuszczalną i odrzucił ją na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 p.p.s.a.
Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia wniosła G. N., reprezentowana przez adwokata. Zwracając się o uchylenie postanowienia wniosła o rozpoznanie skargi i zmianę zaskarżonego postanowienia, bądź przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji. Ponadto skarżąca wniosła o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie oraz o zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania za obie instancje. Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie przepisów prawa, które miały istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:
1. art. 58 § 1 pkt 6 oraz § 3 p.p.s.a. w zw. z art. 165 ust. 7 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej, poprzez błędną wykładnię i zastosowanie polegające na uznaniu, że przedłożona skarżącej propozycja pracy nie jest ani decyzją administracyjną ani też innym aktem lub czynnością z zakresu administracji publicznej podczas gdy w sposób władczy i jednostronny kształtuje sytuację prawną skarżącej, w konsekwencji czego Sąd błędnie uznał, że z innych przyczyn skarga jest niedopuszczalna i skargę odrzucił czym naruszył konstytucyjne gwarancje prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP);
2. art. 58 § 1 pkt 6 oraz § 3 w zw. z art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. poprzez błędną wykładnię i zastosowanie polegające na uznaniu, że w niniejszej sprawie skarga na bezczynność jest niedopuszczalna, podczas gdy przedłożona skarżącej propozycja pracy de facto jest decyzją administracyjną lub względnie innym aktem (lub czynnością) z zakresu administracji publicznej ponieważ w sposób władczy kształtuje jej sferę prawną, dotyczy jej uprawnień i obowiązków wynikających z przepisów prawa, a nadto sam obowiązek przedłożenia propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia (albo pełnienia służby) wynika wprost z obowiązujących przepisów prawa (tj. z art. 165 ust. 7 ustawy Przepisy wprowadzające KAS) co w konsekwencji doprowadziło do błędnego uznania, że sprawa nie należy do właściwości sądów administracyjnych i tym samym odrzucenia skargi opartej na przepisach prawa a więc naruszenia konstytucyjnej gwarancji prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP);