Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej I. B. i S. B. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 26 marca 2015 r., sygn. akt II SA/Po 1/15 o odrzuceniu skargi w sprawie ze skargi I.B. i S. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] listopada 2014 r., nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu postanowieniem z dnia 26 marca 2015 r., (sygn. akt II SA/Po 1/15) odrzucił skargę I. B. i S. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] listopada 2014 r., nr [...], w przedmiocie opłaty adiacenckiej.
Powyższe postanowienie zostało wydane w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
I. i S. Ba. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] listopada 2014 r., nr [...], w przedmiocie opłaty adiacenckiej.
Uznając, że skarżący nie wskazali w ww. piśmie wartości przedmiotu zaskarżenia, Przewodniczący, zarządzeniem z dnia 2 stycznia 2015 r. wezwał ich do usunięcia wskazanego braku formalnego skargi, w terminie 7 dni od doręczenia wezwania - pod rygorem jej odrzucenia.
Skarżący nie uzupełnili braku formalnego skargi w zakreślonym do dokonania tej czynności terminie.
Odrzucając skargę - na podstawie 58 § 1 pkt 3 w zw. z art. 276 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) dalej " p.p.s.a" - Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uznał, że nieuzupełnienie jej braku formalnego skutkowało brakiem możliwości nadania jej dalszego biegu.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd Wojewódzki wskazywał, że - w świetle art. 215 § 1 p.p.s.a., art. 216 p.p.s.a., art. 230 § 2 p.p.s.a. i art. 231 p.p.s.a. - skarżący, wnosząc skargę na decyzję w przedmiocie opłaty adiacenckiej zobligowani byli podać wartość przedmiotu zaskarżenia. Z treści wniesionego przez nich pisma wynikało bowiem, że kwestionowali wysokość opłaty adiacenckiej ustalonej na podstawie art. 98a ust. 1 i 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2014 r., poz. 518, ze zm.) dalej "u.g.n.", wskazując, że wartość nieruchomości nie wzrosła, a na pewno nie w taki sposób, jak to wyliczył biegły w swoim operacie. Skarżący, odwołując się do wyceny dotyczącej innej działki, wskazywali ponadto, że wzrost wartości ich nieruchomości objętej podziałem nie jest znaczny [co najwyżej [...] zł] i nie wynosi [...] zł, wobec czego opłata ustalona w zaskarżonej decyzji jest zawyżona. Podnieśli również, że od kwoty wzrostu wartości nieruchomości należałoby odjąć, przed naliczeniem opłaty, wartość ich nakładu na wydzielenie działek. Swoje twierdzenia powiązali z kwestionowaniem prawidłowości operatu szacunkowego, na podstawie którego został stwierdzony wzrost wartości nieruchomości w wyniku podziału i ustalona opłata adiacencka.
Sąd Wojewódzki podkreślił, że w niniejszej sprawie wartości przedmiotu zaskarżenia przy decyzji ustalającej opłatę, o jakiej mowa w przepisie art. 98a u.g.n nie stanowi automatycznie kwota odszkodowania wskazana w zaskarżonej decyzji administracyjnej, lecz zakwestionowana przez stronę wysokość opłaty adiacenckiej, którą może być tak całość, jak i tylko część kwoty wskazanej w zaskarżonej decyzji. Wartość przedmiotu zaskarżenia w takiej sprawie stanowi więc różnica pomiędzy wysokością ustalonej opłaty adiacenckiej, a wysokością tej opłaty, jaką powinien w danej sprawie ustalić organ.