Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska, Sędziowie NSA Małgorzata Borowiec, Joanna Runge-Lissowska (spr.), Protokolant Tomasz Zieliński, po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. M. i innych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2006 sygn. akt I SA/Wa 2362/05 w sprawie ze skargi R. M. i innych na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia dotyczącego własności czasowej postanowił 1. zamkniętą rozprawę otworzyć; 2. na podstawie art. 187 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) przedstawić składowi siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego do rozstrzygnięcia budzące poważne wątpliwości zagadnienie prawne: "czy przeznaczenie nieruchomości w planie zagospodarowania przestrzennego na cele użyteczności publicznej wyłącza co do zasady możliwość przyznania b. właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy na podstawie art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 ze zm.)?; 3. rozprawę odroczyć.
Przedstawione zagadnienie prawne wyłoniło się na tle następującego stanu faktycznego i prawnego sprawy, której przedmiotem jest odmowa stwierdzenia nieważności orzeczenia o odmowie przyznania b. właścicielowi prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej.
Prezydium Rady Narodowej m. [...] W., orzeczeniem administracyjnym z dnia [...] stycznia 1950 r. nr [...], odmówiło W. S.-B. przyznania prawa własności czasowej do nieruchomości położonej przy ul. [...], uzasadniając, że zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzonym w dniu [...] października 1948 r. i opublikowanym w Monitorze Polskim Nr [...], teren przedmiotowej nieruchomości przeznaczony został na cele użyteczności publicznej, jednocześnie stwierdzając, że budynki znajdujące się na powyższym gruncie przeszły na własność Gminy m. [...] W..
Obecnie przedmiotowa nieruchomość wchodzi w skład działek ewidencyjnych: część działki nr [...] stanowiącej własność komunalną, część działki [...] stanowiącej własność m. [...] W. we władaniu Szkoły Podstawowej nr [...], część działki nr [...] stanowiącej własność Skarbu Państwa we władaniu RSW [...], część działki nr [...] pozostającej we współwłasności niepodzielnej w udziałach Skarbu Państwa, m. [...] W. i Województwa M..
Na wniosek następców prawnych b. właścicieli - R. M., J. B., M. D., I. M. i W. L., po której obecnie w jej miejsce wstępuje E. Ł. - o stwierdzenie nieważności ww. orzeczenia w części dotyczącej nieruchomości obecnie wchodzącej w skład działek Ew. [...] i [...], Minister Infrastruktury, decyzją z dnia [...] nr [...], odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia z dnia [...] stycznia 1950 r. w części dotyczącej ww. działek w uzasadnieniu decyzji wskazując, że obowiązujący w 1950 r. plan zagospodarowania przestrzennego Nr [...], uchwalony w dniu [...] października 1948 r. i opublikowany w Monitorze Polskim z 1948 r. Nr [...], ustalał dla terenu przedmiotowej nieruchomości cele użyteczności publicznej wraz z drogami i urządzeniami pomocniczymi, co potwierdzało uzasadnienie orzeczenia z dnia [...] stycznia 1950 r., a ponieważ wg obowiązującego wówczas dekretu z dnia 11 października 1946 r. istota własności czasowej sprowadzała się do takich samych uprawnień jakie przysługiwały właścicielowi, to w konsekwencji "właściciel czasowy" w granicach określonych przez ustawy, mógł rozporządzać i korzystać z nieruchomości z wyłączeniem innych osób. W sytuacji, gdy plan miejscowy przeznaczał nieruchomość na cele publiczne, to wyłączona była możliwość przyznania byłemu właścicielowi własności czasowej, bowiem przy takim przeznaczeniu nieruchomości istniała możliwość korzystania z niej przez nieokreśloną liczbę osób, czasowe przeznaczenie terenu na cele publiczne przesądzało o jego ogólnodostępnym charakterze, to oddanie takiego terenu we własność czasową byłym właścicielom oznaczałoby, że teren ten zostanie urządzony i wykorzystany dla celów indywidualnych, co byłoby sprzeczne z obowiązującym planem zabudowy. Wobec powyższego odmowa przyznania prawa własności czasowej była prawnie uzasadniona.