Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska po rozpoznaniu w dniu 13 października 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. Ł. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 maja 2016 r., sygn. akt I SAB/Wa 8/16 o odrzuceniu skargi T. Ł. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności orzeczenia postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
Postanowieniem z dnia 12 maja 2016 r., sygn. akt I SAB/Wa 8/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę T. Ł. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności orzeczenia. W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że T. Ł., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, w dniu 8 grudnia 2015 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność ww. organu w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 10 kwietnia 2015 r. (ponowionego wnioskiem z 7 lipca 2015 r.) o stwierdzenie nieważności decyzji Ministra Budownictwa z dnia [...] września 2006 r. nr [...], utrzymującej w mocy decyzję Ministra Transportu i Budownictwa z dnia [...] lutego 2006 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...] listopada 1960 r. nr [...], na podstawie którego odmówiono dotychczasowym właścicielom przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. F., ozn. hip. [...] w części dotyczącej mienia stanowiącego własność Skarbu Państwa, tj. działki nr [...] z obrębu [...].
Pismem z dnia 2 listopada 2015 r. pełnomocnik skarżącego wystąpił do Ministra Infrastruktury i Rozwoju z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa poprzez rozpatrzenie sprawy, dotyczącej stwierdzenia nieważności decyzji dekretowych wydanych w odniesieniu do ww. nieruchomości.
Sąd przytoczył treść art. 52 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako: P.p.s.a.). Stwierdził, że skarżący nie wyczerpał w sposób prawidłowy trybu przewidzianego w art. 37 K.p.a. Wezwanie skarżącego do usunięcia naruszenia prawa dotyczyło stwierdzenia nieważności decyzji dekretowych wydanych w odniesieniu do nieruchomości [...] położonej przy ul. F., ozn. hip. [...]. Natomiast w niniejszej sprawie przedmiotem prowadzonego przez organ nadzwyczajnego postępowania administracyjnego w trybie nadzorczym jest stwierdzenie nieważności decyzji Ministra Budownictwa z dnia [...] września 2006 r., nr [...] oraz utrzymanej nią w mocy decyzji Ministra Transportu i Budownictwa z dnia [...] lutego 2006 r. nr [...], odmawiającej stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...] listopada 1960 r. nr [...], nie zaś stwierdzenie nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...] listopada 1960 r. nr [...] (dekretowego). Z powyższych względów Sąd odrzucił skargę jako niedopuszczalną na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiódł T. Ł. wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie:
1. art. 52 § 1 P.p.s.a. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie,
2. art. 37 K.p.a. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie,
3. art. 6-10 K.p.a. poprzez ich niezastosowanie w sprawie,