4. art. 1 § 1 P.u.s.a. poprzez jego niezastosowanie,
5. art. 61a § 1 i art. 66 § 1 K.p.a. poprzez ich niezastosowanie.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa mowa jest o decyzji dekretowej, której dotyczy wniosek strony. Wniosek taki skarżący złożył 5 sierpnia 2015 r. We wniosku tym jest mowa o kwestionowanej decyzji i jest ona tam wskazana. Do wniosku tego odwołuje się też wezwanie z 2 listopada 2015 r. Zdaniem skarżącego kasacyjnie, można się z łatwością zorientować, że pod pojęciem decyzji dekretowej strona rozumie decyzję odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji odmawiającej uwzględnienia wniosku dekretowego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna zawiera usprawiedliwione podstawy.
W myśl art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne. Stosownie do przywołanego w uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sądu I instancji art. 52 § 1 P.p.s.a., skargę do sądu administracyjnego można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed właściwym organem administracji publicznej. W przypadku skargi na bezczynność, z wyczerpaniem środków zaskarżenia równoznaczne jest wniesienie zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie do organu wyższego stopnia bądź wezwania do usunięcia naruszenia prawa, jeśli brak jest organu wyższego stopnia (art. 37 § 1 K.p.a.). Niewykorzystanie przez stronę przysługującego środka zaskarżenia skutkuje odrzuceniem jej skargi.
Sąd Wojewódzki w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia prawidłowo stwierdził, że warunkiem skutecznego wniesienia skargi na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa było uprzednie wniesienie przez skarżącego do tegoż organu wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił jednak oceny Sądu I instancji, iż skarżący przed wniesieniem skargi na bezczynność organu nie wyczerpał wskazanego wyżej środka zaskarżenia. W aktach sprawy znajduje się pismo pełnomocnika skarżącego z dnia 2 listopada 2015 r. skierowane do Ministra Infrastruktury i Rozwoju (obecnie Ministra Infrastruktury i Budownictwa). W jego treści wezwano organ do usunięcia naruszenia prawa poprzez rozpatrzenie spraw "dot. stwierdzenia nieważności decyzji dekretowych dot. ww. spraw w terminach przewidzianych KPA". Pełnomocnik podkreślił, że stosowne wnioski zostały złożone już wiele miesięcy temu, a Minister nie wykonuje żadnych czynności w tych sprawach. W nagłówku tego pisma strona skarżąca przywołała m.in. numer sprawy [...], pod którym organ prowadzi postępowanie zainicjowane wnioskiem z dnia 10 kwietnia 2015 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Ministra Transportu i Budownictwa z dnia [...] września 2006 r. W tej sytuacji, użyte w piśmie z dnia 2 listopada 2015 r. sformułowanie "decyzji dekretowych" należało więc odczytywać przez pryzmat konkretnie wskazanych przez stronę numerów postępowań administracyjnych. Powyższe wskazuje, iż wezwanie to, aczkolwiek lakoniczne, bezpośrednio związane było z przedmiotem skierowanej następnie do WSA w Warszawie skargi na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa, której zakres także zdefiniowany został za pomocą wskazanych w nagłówku numerów postępowań administracyjnych, w tym m.in. nr [...].
Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarżący dopełnił wymogu formalnego określonego przepisem art. 52 § 1 P.p.s.a., co stworzyło możliwość skutecznego złożenia skargi na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa. Powyższe prowadzi do wniosku, że zastosowanie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. i odrzucenie skargi przez Sąd I instancji było niezasadne.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżone postanowienie na podstawie art. 185 § 1 P.p.s.a. NSA nie orzekł o kosztach postępowania kasacyjnego, bowiem zgodnie z uchwałą NSA z dnia 4 lutego 2008 r., sygn. akt I OPS 4/07, przepisy art. 203 i 204 P.p.s.a. nie mają zastosowania, gdy przedmiotem skargi kasacyjnej jest postanowienie sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie, a takim jest właśnie postanowienie o odrzuceniu skargi. Koszty jakie wiązały się z wniesieniem środka odwoławczego były kosztami niezbędnymi dla celowego dochodzenia praw strony i jako takie będą podlegać rozliczeniu w wyroku kończącym postępowanie.