Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku B.K. o wykładnię uzasadnienia postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 października 2013 r., sygn. akt I OSK 2186/13 oddalającego skargę kasacyjną B.K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 8 lipca 2013 r., sygn. akt II SAB/Wr 85/13 odrzucającego skargę w sprawie ze skargi B.K. na bezczynność Prezydenta Wrocławia w przedmiocie wystąpienia z wnioskiem o wpis w księgach wieczystych postanawia: oddalić wniosek.
Postanowieniem z dnia 4 października 2013 r., sygn. akt I OSK 2186/13 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną B.K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 8 lipca 2013 r., sygn. akt II SAB/Wr 85/13 odrzucającego skargę w sprawie ze skargi B.K. na bezczynność Prezydenta Wrocławia w przedmiocie wystąpienia z wnioskiem o wpis w księgach wieczystych.
Wnioskiem z dnia 20 października 2013 r. B.K. zwróciła się do Naczelnego Sądu Administracyjnego o dokonanie wykładni uzasadnienia przedmiotowego postanowienia, którego fragment budzi poważne wątpliwości interpretacyjne. Wskazała, iż cytowany przez NSA przepis art. 8 ust. 1 ustawy o ujawnieniu w księgach wieczystych prawa własności nieruchomości Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego został uchylony ustawą z dnia 28 czerwca 2012 r. o zmianie ustawy o ujawnieniu w księgach wieczystych prawa własności nieruchomości Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. z 2012 r. poz. 840), która weszła w życie w dniu 24 sierpnia 2012 r. Zatem w jej opinii powołanie tego przepisu w uzasadnieniu postanowienia jest niezrozumiale.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 158 p.p.s.a. sąd, który wydał wyrok, rozstrzyga postanowieniem wątpliwości, co do jego treści, a postanowienie w tym przedmiocie sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym. Konieczność dokonania wykładni konkretnego rozstrzygnięcia zachodzi wówczas, gdy jego treść jest sformułowana w sposób niejasny, a więc taki, który może budzić wątpliwości, co do samego rozstrzygnięcia, zakresu powagi rzeczy osądzonej, a także sposobu jego wykonania. Wykładnia orzeczenia powinna, więc zmierzać do usunięcia wątpliwości dotyczących treści rozstrzygnięcia, ale także skutków, jakie orzeczenie to ma wywołać. Podkreślić należy, że wykładnia orzeczenia nie może jednak prowadzić do nowego rozstrzygnięcia. Nie może także zmierzać do zmian merytorycznych polegających na reinterpretacji uzasadnienia czy jego poszerzenia o inne elementy istotne zdaniem wnioskodawcy. Wniosek o wykładnię nie może również zmierzać do wyjaśnienia zawartych w uzasadnieniu orzeczenia wyrażeń prawniczych i znaczenia słów, ani też do polemiki ze stanowiskiem sądu orzekającego w sprawie i wskazaniami, co do dalszego postępowania (postanowienia NSA: z dnia 15 kwietnia 2010 r., II GSK 406/09, z dnia 28 stycznia 2010 r., II GZ 1/10, z dnia 23 września 2008 r., I OZ 698/08, orzeczenia dostępne na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Takie poglądy prezentowane są również w doktrynie prawa (por. T. Woś komentarz do art. 158 (w:) T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2008, str. 576).
Biorąc pod uwagę powyższe rozważania należy stwierdzić, iż złożony w niniejszej sprawie wniosek o wyjaśnienie wątpliwości co do treści wyroku nie zasługuje na uwzględnienie. Jak wskazano na wstępie, konieczność dokonania wykładni wyroku zachodzi jedynie wówczas, gdy treść tego wyroku budzi wątpliwości, ale wyłącznie dotyczące samego rozstrzygnięcia. Przedstawiony przez skarżącą fragment postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 października 2013 r., sygn. akt I OSK 2186/13 nie miał natomiast związku z samym rozstrzygnięciem, polegającym na oddaleniu skargi kasacyjnej. Treść postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego w tym względzie została bowiem sformułowana w sposób jasny i pozbawiony jakichkolwiek wątpliwości interpretacyjnych. Sporny fragment postanowienia miał natomiast charakter wyłącznie informacyjny i nie dotyczył meritum sprawy. Stąd nie zachodziła potrzeba dokonania jego wykładni. Wykładnia wyroku nie może bowiem polegać na udzielaniu odpowiedzi na kreowane przez stronę pytania, które nie mają związku z istotą rozstrzygnięcia.
Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia na postawie art. 156 §1 oraz §2 oraz na podstawie art. 158 p.p.s.a.