Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Iwona Bogucka (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Tamara Dziełakowska Sędzia del. WSA Mariusz Kotulski Protokolant starszy inspektor sądowy Magdalena Błaszczyk po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Infrastruktury i Budownictwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2017 r. sygn. akt IV SAB/Wa 400/16 w sprawie ze skargi M.U. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpatrzenia odwołania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: odrzucić skargę kasacyjną
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 stycznia 2017 r., sygn. IV SAB/Wa Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę M.U. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpatrzenia odwołania od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] r., nr [...]. W pkt 1 wyroku Sąd umorzył postępowanie w zakresie zobowiązania Ministra do wydania aktu w sprawie rozpatrzenia odwołania, albowiem w dniu [...] r. Minister jako organ II instancji wydał decyzję w sprawie. W pkt 2 wyroku stwierdzono, że Minister Infrastruktury i Budownictwa dopuścił się bezczynności, w pkt 3 stwierdzono, że miała ona miejsce z rażącym naruszeniem prawa. W pkt 4 wyroku Sąd I instancji nałożył na Ministra grzywnę w wysokości 3.000 (trzech tysięcy) złotych, a w pkt 5 zasądził od Ministra na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania.
Uzasadniając rozstrzygnięcie zawarte w pkt 4 wyroku Sąd I instancji w szczególności stwierdził, że okoliczności sprawy uzasadniają nałożenie na organ grzywny, a jej wysokość mieści się w ustawowych granicach i jest adekwatna do stopnia przyczynienia się organu do stanu rażącej bezczynności.
W podstawie prawnej tego rozstrzygnięcia podano przepis art. 149 § 2 P.p.s.a
W skardze kasacyjnej Minister Infrastruktury i Budownictwa zaskarżył wyrok Sądu I instancji w zakresie pkt 3 i 4, wnosząc alternatywnie o jego uchylenie w zaskarżonej części i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie lub o zmianę wydanego rozstrzygnięcia poprzez uznanie braku rażącego naruszenia prawa oraz niezasądzanie sumy pieniężnej na rzecz skarżącej lub niewymierzanie organowi grzywny, a także o zasądzenie na rzecz organu kosztów postępowania.
Sądowi I instancji zarzucono naruszenie przepisów postępowania:
- art. 149 § 1 i § 1a P.p.s.a. w zw. z art. 35 § 3 i § 5 K.p.a. poprzez błędne przyjęcie, iż w przedmiotowej sprawie doszło do bezczynności organu z rażącym naruszeniem prawa;
- art. 149 § 2 P.p.s.a. w zw. z art. 154 § 6 P.p.s.a. i art. 35 § 3 K.p.a. poprzez przyznanie na rzecz skarżącej sumy pieniężnej w wysokości niewspółmiernej do zaistniałego naruszenia prawa oraz że jej wysokość jest nieadekwatna do mającej miejsce bezczynności;
- art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez zawartą w zaskarżonym wyroku sprzeczność pomiędzy sentencją a jego uzasadnieniem, polegającą na przyznaniu w punkcie 4 wyroku na rzecz skarżącej sumy pieniężnej, podczas gdy w uzasadnieniu jest mowa o wymierzeniu Ministrowi Infrastruktury i Budownictwa grzywny.
W uzasadnieniu zarzutów skargi kasacyjnej Minister Infrastruktury i Budownictwa w szczególności podkreślił, że w uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji podał argumenty mające uzasadniać wymierzenie organowi grzywny w wysokości 3.000 złotych, podczas gdy w pkt 4 sentencji wyroku zasądził na rzecz skarżącej sumę pieniężną w tej wysokości. Organ zaznaczył, że stosownie do art. 149 § 2 w zw. z art. 154 § 6 P.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na bezczynność może wymierzyć organowi grzywnę lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie odrębnych przepisów. Istnieje wobec powyższego rozbieżność między sentencją wyroku i jego uzasadnieniem w odniesieniu do pkt 4 - w sentencji wyroku, Sąd I instancji przyznał od organu na rzecz skarżącej sumę pieniężną w wysokości 3.000 zł, natomiast całe uzasadnienie zaskarżonego wyroku wskazuje, że intencją Sądu było wymierzenie organowi grzywny we wskazanej kwocie.