Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Barbara Adamiak Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędzia del. NSA Jerzy Krupiński (spr.) po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku D. W. i M. W. z 20 kwietnia 2013 r. o wykładnię i uzupełnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 2218/12 w sprawie ze skargi kasacyjnej D. W. i M. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 14 czerwca 2012 r. sygn. akt II SA/Wr 783/11 w sprawie ze skargi D. W. i M. W. na bezczynność Burmistrza Gminy [...] w przedmiocie niewykonania wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 listopada 2010 r. sygn. akt II SAB/Wr 54/09 postanawia: 1. odmówić dokonania wykładni wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 kwietnia 2013 r. sygn. akt I OSK 2218/12, 2. oddalić wniosek o uzupełnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 kwietnia 2013 r. sygn. akt I OSK 2218/12.
Pismem z 20 kwietnia 2013 r. D. W. i M. W., zwrócili się do Naczelnego Sądu Administracyjnego z wnioskiem o dokonanie wykładni i uzupełnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 kwietnia 2013 r. sygn. akt I OSK 2218/12, w którym sformułowali zapytanie "Na jakiej podstawie prawnej i dlaczego Naczelny Sąd Administracyjny pozbawił ich praw do uzupełnienia materiału dowodowego w oparciu o art. 106 § 3, § 4 i § 5 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 7, art. 8, art. 75 § 1, art. 77 § 1 i art. 139 K.p.a.", oraz "Na jakiej podstawie prawnej i z jakich powodów Sąd nie zauważył rażącego naruszenia prawa, tj. art. 10 § 1, art. 15, art. 89 § 1 i § 2 oraz art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. i tym samym naruszył prawo, pozbawiając ich prawa do jednej instancji". Ponadto podnieśli, że wnioskowane przez nich dokumenty, których nie chce złożyć Burmistrz Gminy w [...], są niezbędne do rozpatrzenia sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej jako "P.p.s.a"), sąd który wydał wyrok, rozstrzyga postanowieniem wątpliwości co do jego treści.
Potrzeba wykładni wyroku zachodzi wówczas, gdy jego treść jest niejednoznaczna. Ponadto wykładnia wyroku nie może prowadzić do reinterpretacji uzasadnienia, czy jego poszerzenia o inne elementy istotne zdaniem wnioskodawcy (por. postanowienie NSA z dnia 4 lutego 2005 r. sygn. akt OZ 1312/04). Instytucja ta nie może prowadzić do nowej oceny stanu faktycznego ani prawnego oraz pozostawać w sprzeczności z jego treścią. Nie może również służyć dodatkowemu rozpoznaniu sprawy, jak również uzupełnieniu rozstrzygnięcia. Potrzeba wykładni może być zatem wyłącznie wynikiem wadliwego lub nie dość precyzyjnego sformułowania orzeczenia.
Dodatkowo należy wskazać, że strona wnioskująca o wykładnię orzeczenia ma obowiązek wskazać, które konkretne elementy sentencji wyroku lub jego uzasadnienia są dla niej niezrozumiałe, bądź nasuwają określone wątpliwości i dlaczego (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 stycznia 2010 r., sygn. akt I OZ 1176/09, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).
W niniejszej sprawie, treść wyroku z 17 kwietnia 2013 r. nie nasuwa wątpliwości zarówno co do jego sentencji, jak i uzasadnienia, które zostały sformułowane w sposób jasny i zrozumiały. Uzasadnienie jest spójne z sentencją, a powołane w uzasadnieniu motywy oraz podstawa prawna orzeczenia nie powinny budzić wątpliwości, zwłaszcza wątpliwości, których wystąpienie stanowiłoby przesłankę wykładni wyroku.
Podnieść należy, że we wniosku skarżący nie wskazali co jest dla nich niejasne, czy niezrozumiałe, to zaś powoduje, że wniosek o wykładnię nie może zostać uwzględniony, gdyż nie zachodzi podstawa do zastosowania art. 158 P.p.s.a.
W istocie skarżący domagają się uzupełnienia materiału dowodowego i merytorycznego odniesienia się do nadesłanej przez skarżących przy piśmie z 12 kwietnia 2013 r. dokumentacji.