Skarga kasacyjna na uchwałę Rady Miejskiej w K. w przedmiocie zasad wydzierżawiania lub wynajmowania nieruchomości
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Ciąglewicz /spr./ po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Stowarzyszenia Obywatelskiego "[...] " od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 czerwca 2016 r., sygn. akt II SA/Wr 256/16 o odrzuceniu skargi Stowarzyszenia Obywatelskiego "[...] " na uchwałę Rady Miejskiej w K. z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...] w przedmiocie zasad wydzierżawiania lub wynajmowania nieruchomości postanawia: oddalić skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/6

Postanowieniem z dnia 9 czerwca 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił skargę Stowarzyszenia Obywatelskiego "[...] " na uchwałę Rady Miejskiej w K. z dnia [...] listopada 2007 r., nr [...], w przedmiocie zasad wydzierżawiania lub wynajmowania nieruchomości.

W skardze na powyższą uchwałę Stowarzyszenie zarzuciło Radzie Miejskiej naruszenie prawa materialnego, poprzez jego błędną wykładnię, a mianowicie:

- art. 37 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 1997 r. Nr 115, poz. 741, ze zm., zwanej dalej u.g.n.), polegające na tym, że Rada Miejska podjęła uchwałę, w której wyraziła zgodę na odstąpienie od obowiązku przetargowego trybu zawarcia umów najmu lub dzierżawy na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata lub na czas nieoznaczony nieruchomości stanowiących własność gminy z przeznaczeniem również na cele komercyjne;

- art. 37 ust. 3 u.g.n., gdyż takie uprawnienie przysługuje wyłącznie w przypadkach określonych w tymże przepisie, tj. w razie przeznaczenia takich nieruchomości pod budownictwo mieszkaniowe lub na realizację urządzeń infrastruktury technicznej albo innych celów publicznych, jeżeli cele te będą realizowane przez podmioty, dla których są to cele statutowe i których dochody przeznacza się w całości na działalność statutową.

Stowarzyszenie wniosło o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości lub części bądź stwierdzenie, że została ona wydana z naruszeniem prawa, w sytuacji gdy przepis szczególny wyłącza stwierdzenie nieważności.

Rada Miejska K. w uchwale z dnia [...] września 2015 r., nr [...] wniosła o uwzględnienie skargi Stowarzyszenia Obywatelskiego "[...] ".

Na rozprawie w dniu 9 czerwca 2016 r., pełnomocnik Rady Miejskiej, powołując się na stanowisko zawarte w uchwale z dnia 25 września 2015 r., wniósł o uwzględnienie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że skarga, pomimo wniosku Rady Miejskiej K. o jej uwzględnienie, podlega odrzuceniu ze względu na brak naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego skargę Stowarzyszenia Obywatelskiego "[...] " na zaskarżoną uchwałę. Zdaniem Sądu, skarżące Stowarzyszenie nie wykazało, aby doszło do naruszenia jego interesu prawnego przez podjęcie zaskarżonej uchwały. Stosownie do brzmienia przepisu wprowadzającego taki wymóg, tj. art. art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 446, zwanej dalej u.s.g.), skargę na uchwałę lub zarządzenie podjęte przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, może wnieść każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone. Zgodnie natomiast z art. 101 ust. 2a u.s.g., skargę na uchwałę lub zarządzenie, o których mowa w ust. 1, można wnieść do sądu administracyjnego w imieniu własnym lub reprezentując grupę mieszkańców gminy, którzy na to wyrażą pisemną zgodę.

Sąd stwierdził, że Stowarzyszenie nie wnosi skargi jako podmiot reprezentujący grupę mieszkańców gminy (w aktach sądowych sprawy brak jest upoważnień, które warunkowałyby uznanie, że Stowarzyszenia działa na rzecz i w interesie określonej społeczności lokalnej, w tym także swoich członków), lecz jako organizacja społeczna. Nie można zaś wnieść skargi na uchwałę z powołaniem się na interes bliżej nieokreślonej grupy osób. Sąd uznał, że skarga została wniesiona przez Stowarzyszenie wyłącznie w interesie własnym (jako organizacja społeczna), co wymagało wykazania przez nie naruszenia własnego, indywidualnego interesu prawnego. Nawet ewentualna sprzeczność uchwały z prawem nie daje legitymacji do wniesienia skargi, jeżeli uchwała ta nie narusza prawem chronionego interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego (zob. wyrok NSA z dnia 14 marca 2002 r., II SA 2503/01). Jednocześnie, na skarżącym spoczywa obowiązek wykazania się nie tylko indywidualnym interesem prawnym lub uprawnieniem, ale także zaistniałym w dacie wnoszenia skargi - a nie w przyszłości - naruszeniem tego interesu prawnego lub uprawnienia. Wnoszący skargę w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g. musi zatem wykazać to, że istnieje związek pomiędzy skarżoną uchwałą, a jego indywidualną sytuacją prawną, oraz to, że uchwała wpływa na jego sferę materialnoprawną ograniczając lub pozbawiając go uprawnień. Sąd powołał się w tym zakresie na: wyrok SN z dnia 7 marca 2003 r., sygn. akt III RN 42/02, OSNP z 2004/7/114; wyrok NSA w Warszawie z dnia 23 lutego 2012 r., sygn. akt II OSK 2451/11; wyrok NSA z dnia 12 marca 2013 r., sygn. akt I OSK 1761/12).

Strona 1/6