Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Mirosław Wincenciak po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W.K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 24 czerwca 2020 r., sygn. akt II SA/Kr 1569/19 o odrzuceniu skargi W.K. na uchwałę nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] czerwca 2008 r. w przedmiocie zasad zbywania lokali mieszkalnych stanowiących własność Gminy [...] oraz określenia warunków udzielenia bonifikaty i wysokości stawek procentowych postanawia: oddalić skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, dalej również jako "WSA", postanowieniem z 24 czerwca 2020 r., odrzucił skargę W.K. na uchwałę nr [...] Rady Miasta [...], dalej jako "Rada Miasta", z dnia [...] czerwca 2008 r., w przedmiocie zasad zbywania lokali mieszkalnych stanowiących własność Gminy Miejskiej [...], dalej jako "Gmina" oraz określenia warunków udzielenia bonifikaty i wysokości stawek procentowych.
W skardze do WSA zaskarżony został § 82 ust. 7 uchwały nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] czerwca 2008 r. w sprawie zasad zbywania lokali mieszkalnych stanowiących własność Gminy Miejskiej [...] oraz określenia warunków udzielenia bonifikaty i wysokości stawek procentowych, dalej jako "uchwała".
W uzasadnieniu postanowienia Sąd pierwszej instancji podniósł, że zaskarżony § 82 nie występował w pierwotnym (zaskarżonym) brzmieniu uchwały, która była wielokrotnie nowelizowana. Zaznaczył, że przepis ten został dodany § 1 pkt 6 uchwały nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] lipca 2013 r. w sprawie zmiany uchwały Nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] czerwca 2008 r., dalej jako "uchwała zmieniająca", przy czym mimo zwrócenia na ten fakt uwagi podczas rozprawy, pełnomocnik skarżącego nie sprecyzował przedmiotu zaskarżenia. Wobec tego jedną z przyczyn odrzucenia skargi było zaskarżenie nieistniejącego przepisu uchwały z 2008 r.
Jako drugą i podstawową przyczynę odrzucenia skargi WSA wskazał powagę rzeczy osądzonej. W tej kwestii sąd pierwszej instancji powołał się na znany mu z urzędu wyrok WSA w Krakowie z 5 lutego 2015 r., sygn. II SA/Kr 20/15, którym oddalono skargę na § 1 pkt 6 uchwały zmieniającej. Podkreślił, że w istocie we wskazanej powyżej sprawie przedmiotem kontroli sądu był cały § 82 uchwały, dodany § 1 pkt 6 uchwały zmieniającej. Zaznaczył też, że od wyroku WSA w Krakowie wniesiona została skarga kasacyjna, a Naczelny Sąd Administracyjny oddalił ją wyrokiem z dnia 3 grudnia 2015 r., sygn. I OSK 1791/15.
Sąd pierwszej instancji powołał się na art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2020 r. poz. 713), dalej jako "u.s.g.", zgodnie z którym każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętym przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej może zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego, przy czym w myśl art. 101 ust. 2 tej ustawy nie stosuje się ust. 1 jeżeli w sprawie już orzekł sąd administracyjny i skargę oddalił. Wyjaśnił, że nie można wnieść skargi na uchwałę organu jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli w kwestii zgodności tej uchwały z prawem orzekał już sąd administracyjny i skargę oddalił. Skarga na taką uchwałę musi być potraktowana jako niedopuszczalna, mimo że została wniesiona przez inny podmiot (zaakcentował też, że odmienny pogląd wyrażany jest jedynie w przypadku skarg na uchwały z zakresu planowania przestrzennego).
Zatem zdaniem WSA w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze szczególnym przypadkiem powagi rzeczy osądzonej, wobec czego zaistniała podstawa do odrzucenia skargi, w oparciu o art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), dalej jako "p.p.s.a.".