Nie do przyjęcia jest pogląd, aby organ administracji publicznej zajmował różną pozycję /raz organu wydającego decyzję, innym razem strony postępowania/ w zależności od etapu będącej w toku sprawy z zakresu administracji publicznej.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Starosty Sokólskiego na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 5 grudnia 2005 r., sygn. akt II SA/Bk 915/05 odrzucającego skargę Starosty Sokólskiego na decyzję Wojewody Podlaskiego z dnia 9 sierpnia 2005 r., RR.IV.BZ.7228/6/05 w przedmiocie odmowy stwierdzenia wygaśnięcia prawa trwałego zarządu nieruchomością postanawia oddalić skargę kasacyjną
Postanowieniem z dnia 5 grudnia 2005 r., sygn. akt II SA/Bk 915/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku odrzucił skargę Starosty Sokólskiego na decyzję Wojewody Podlaskiego z dnia 9 sierpnia 2005 r., RR.IV.BZ.7228/6/05 w przedmiocie odmowy stwierdzenia wygaśnięcia prawa trwałego zarządu nieruchomością.
W uzasadnieniu Sąd w oparciu o treść art. 50 § 1 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.) podał, że Starosta Sokólski podobnie jak każdy organ I orzekający w instancji, nie posiada cech podmiotu uprawnionego do wniesienia skargi. Sąd podniósł, iż w skardze trudno dopatrzyć się jakiegokolwiek interesu prawnego organu I instancji, w powiązaniu z przepisami prawa materialnego, Starosta Sokólski bowiem będąc organem I instancji funkcjonuje w ramach prawnie ustalonego systemu weryfikacji decyzji organów administracyjnych przez organy nadrzędne a organy administracji publicznej przecież nie mają uprawnień do poddawania swojej działalności kontroli zewnętrznej w stosunku do administracji. Ponadto Sąd podniósł, iż postępowanie sądowoadministarcyjne nie jest właściwe do rozstrzygania sporów na tle odmiennych poglądów prawnych między organami różnych szczebli w strukturze organizacyjnej administracji publicznej. Uzasadniając postanowienie Sąd podniósł także, iż zgodnie z treścią 138 § 1 pkt 2 kpa decyzja starosty w przedmiotowej sprawie została skontrolowana zgodnie z obowiązującą procedurą administracyjną
Dnia 23 grudnia pełnomocnik skarżącego wniósł skargę kasacyjną na to postanowienie zarzucając mu naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, iż Skarb Państwa- Starosta Sokólski, jako organ wydający w I instancji decyzję administracyjną nie posiadał interesu prawnego pozwalającego mu skutecznie złożyć skargę do WSA w Białymstoku na decyzję Wojewody Podlaskiego uchylającą decyzję starosty Sokólskiego w przedmiocie odmowy stwierdzenia wygaśnięcia trwałego zarządu nieruchomością, tj. art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Skarżący wniósł o uchylenie w całości postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, sygn. akt II SA/ Bk 915/05 i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa wg norm przepisanych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Decyzją z dnia 28 czerwca 2005 r., GKN.I.7012-17/03/05 Starosta Sokólski odmówił stwierdzenia wygaśnięcia prawa trwałego zarządu Podlaskiemu Oddziałowi Straży Granicznej im. gen. dyw. Henryka Minkiewicza w Białymstoku do nieruchomości Skarbu Państwa oznaczonej nr geod. 888/1 i 889 o łącznej powierzchni 0,1332 ha położonej w Kuźnicy, przy ul. Sokólskiej. O d tej decyzji dnia 11 lipca 2005 r. odwołał się do Wojewody Podlaskiego Komendant Podlaskiego Oddziału Straży Granicznej. Wojewoda Podlaski decyzją z dnia 9 sierpnia 2005 r. uchylił decyzję organu I instancji i orzekł o wygaśnięciu prawa trwałego przedmiotowego zarządu.
Zgodnie z art. 50 ustawy P.p.s.a uprawnionym do wniesienia skargi jest ‘’każdy kto ma w tym interes prawny". Nie można przyjąć, że Starosta Sokólski miał interes prawny w przedmiotowej sprawie, ponieważ orzekał w niej jako organ I instancji. Nie mógł zatem być stroną na innym etapie załatwiania tej sprawy. Nie do przyjęcia bowiem jest pogląd, aby organ administracji publicznej zajmował różną pozycję (raz organu wydającego decyzję, innym razem strony postępowania) w zależności od etapu będącej w toku sprawy z zakresu administracji publicznej. Kwestia ta zresztą nie budzi najmniejszej wątpliwości w orzecznictwie sądów administracyjnych i to od 1981 r.
Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 184 P.p.s.a orzekł jak w sentencji