Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Kremer po rozpoznaniu w dniu 5 września 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku M. S. o zawieszenie postępowania sądowego w sprawie ze skargi kasacyjnej M. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 grudnia 2017 r., sygn. akt IV SA/Wa 2204/17 w sprawie ze skargi M. S. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: oddalić wniosek.
Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2017 r., sygn. akt IV SA/Wa 2204/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. S. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.
Skargę kasacyjną na powyższe orzeczenie wniosła M. S., zarzucając:
I) naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:
1) art. 133 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 27 dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy zmieniającej z dnia 29 grudnia 1951 r. zmieniającej dekret (Dz. U. z 1952 r. Nr 4, poz. 25) na skutek całkowitego pominięcia przy rozstrzygania skargi, że nie doszło do wywłaszczenia nieruchomości, a zatem nie było podstaw do wydania decyzji o odszkodowaniu w związku z czym Minister powinien był stwierdzić nieważność decyzji odszkodowawczej, tym bardziej że Minister podobnie jak skarżąca kasacyjnie ustalił, że orzeczenia o wywłaszczeniu i wykonaniu orzeczenia zostały zaskarżone i nie są ostateczne, lecz uznał, że nie miało to znaczenia dla wydania decyzji o odszkodowaniu;
2) art. 133 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 39 dekretu w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy zmieniającej na skutek pominięcia przy rozstrzyganiu skargi, że nie doszło do wywłaszczenia nieruchomości, a zatem nie było podstaw do wydania decyzji o odszkodowaniu, w związku z czym Minister powinien był stwierdzić nieważność decyzji odszkodowawczej, gdyż podobnie jak skarżąca kasacyjnie ustalił, że orzeczenia o wywłaszczeniu i wykonaniu orzeczenia zostały zaskarżone i nie są ostateczne, lecz uznał, że nie miało to znaczenia dla wydania decyzji o odszkodowaniu;
3) art. 141 § 4 P.p.s.a. na skutek wskazanego w pkt 1 i 2 nie odniesienia się przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnej części zarzutów skargi i dotyczących faktu, że nie doszło do wywłaszczenia nieruchomości oraz wykonania wywłaszczenia, gdyż obie decyzje w tym zakresie zostały zaskarżone przez poprzedniego właściciela nieruchomości, a odwołania do dnia dzisiejszego nie zostały rozpatrzone przez organy administracji;
II) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 39 dekretu poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość ustalone w kwocie ponad 11% wyższej, aniżeli wynikająca z przepisów nie spełnia przesłanki rażącego naruszenia prawa i oparta na takim wadliwym odszkodowaniu decyzja nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa oraz, że jest to stan prawny do zaakceptowania w praworządnym państwie prawa.
W piśmie z dnia 15 lipca 2019 r. skarżąca kasacyjnie wniosła o zawieszenie postępowania, wskazując że postępowanie w sprawie wywłaszczenia przedmiotowej nieruchomości, prowadzone przez Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy pod sygn. akt [...], mające na celu przejęcie tej nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa wciąż trwa. Okoliczności te zostały potwierdzone przez Ministra rozpatrującego wniosek skarżącej kasacyjnie. Potwierdził on konieczność rozpatrzenia odwołania w decyzjach z dnia 26 lipca 2017 r. oraz z dnia 10 lutego 2017 r. Tym samym, jak wskazano w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, decyzja ustalająca wysokość odszkodowania nigdy nie stała się decyzją ostateczną (pomimo nadania jej klauzuli ostateczności).