Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w przedmiocie odszkodowania za nieruchomość
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rajewska po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Skarbu Państwa - Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 2986/13 w sprawie ze skargi Gminy [...] na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie odszkodowania za nieruchomość postanawia: 1. umorzyć postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, 2. zwrócić Generalnemu Dyrektorowi Dróg Krajowych i Autostrad - ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - uiszczony wpis od skargi kasacyjnej w kwocie 100 (sto) złotych.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 2986/13, po rozpoznaniu skargi Gminy [...] na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie odszkodowania za nieruchomość, uchylił zaskarżoną decyzję.

Od powyższego wyroku Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego, złożył skargę kasacyjną, w której zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

1. art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych w zw. z art. 21 ust. 2 Konstytucji RP poprzez ustalenie, że stosunek odpowiedzialności odszkodowawczej na podstawie ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. ma charakter cywilnoprawny, a w związku z tym po pierwsze, powstaje on z chwilą zaistnienia skutku wywłaszczenia na rzecz podmiotu publicznego, a nie z chwilą ostateczności decyzji ustalającej wysokość odszkodowania z tytułu wywłaszczenia; po drugie, oparcie de facto zaskarżonego wyroku na zasadzie słuszności, a nie na zasadzie legalizmu, co skutkowało wskazaniem Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad jako zobowiązanego do wypłaty odszkodowania, o którym stanowi art. 18 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r.

2. art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. w zw. z art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego w zw. z art. 19 ust. 2 pkt 1 w zw. z ust. 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że podmiotem właściwym do wypłaty odszkodowania za nieruchomości, o których mowa w art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r., jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad a nie Prezydent Miasta [...] jako zarządca drogi;

3. art. 1 ust. 1a ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym poprzez jego niezastosowanie, a w szczególności niezastosowanie zawartego w tym przepisie wyłączenia stosowania przedmiotowej ustawy i oparcie rozstrzygnięcia wyroku w sprawie o art. 39 f ust. 1 pkt 1 ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym, podczas gdy do rozpoznawanego stanu faktycznego stosowanie tej ustawy jest wyłączone.

W związku z powyższymi zarzutami skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych.

Pismem procesowym z dnia 28 października 2014 r. pełnomocnik Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad cofnął wniesioną skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej jako "P.p.s.a.") skarżący może cofnąć skargę. Cofnięcie skargi wiąże sąd. Sąd uznaje cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności. Przepis ten ma również odpowiednie zastosowanie do skarg kasacyjnych na mocy art. 193 P.p.s.a.

Skarżący kasacyjnie może więc rozporządzać skargą kasacyjną po jej wniesieniu, ponieważ jego oświadczenie w tej kwestii jest, co do zasady, wiążące dla sądu. Natomiast odpowiednie stosowanie w postępowaniu kasacyjnym art. 60 P.p.s.a. oznacza, że należy odmówić uwzględnienia żądania skarżącego w sytuacji, gdy cofnięcie spowodowałoby uprawomocnienie się zaskarżonego orzeczenia wydanego w postępowaniu sądowoadministracyjnym dotkniętym wadą nieważności, którą stosownie do art. 183 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny bierze pod rozwagę z urzędu, niezależnie od zarzutów skargi kasacyjnej.

W niniejszej sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, że zachodzą jakiekolwiek z wymienionych w art. 183 § 2 P.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania, jak również że cofnięcie zmierza do obejścia prawa. Dlatego też Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że cofnięcie skargi kasacyjnej jest dopuszczalne.

Z tych względów, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 w związku z art. 193 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w punkcie 1 postanowienia.

O zwrocie wpisu od skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 P.p.s.a.

Strona 1/1