W kontekście powyższych rozważań nieuzasadnione jest stanowisko skarżącego, który wskazał, że w przypadku gdy Sąd I instancji uznał, iż pismo organu z dnia 21 marca 2017 r. nie jest ani aktem, ani czynnością, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., winien wówczas za przedmiot skargi przyjąć pismo Burmistrza Gminy Miasta Oleśnicy z dnia 6 maja 2011 r. Jak już uprzednio wskazano, skarżący w treści skargi w sposób jasny i precyzyjny określił jaka czynność jest przez niego kwestionowana jako niezgodna z prawem ("skarga na odmowę Burmistrza Oleśnicy z dnia 21 marca 2017 r. znak [...] zwrotu pobranego od F.M. bez podstawy prawnej świadczenia w wysokości 1.113,20 zł"). Skarżący wskazał zatem wprost, iż domaga się "uchylenia aktu z dnia 21 marca 2017 r." oraz "uznania uprawnienia F.M. do zwrotu świadczenia w wysokości 1.113,20 zł (...)". Wobec użytych przez skarżącego sfromułowań, Sąd nie miał wiec podstaw do tego, aby modyfikować jego żądanie co do przedmiotu skargi czy też powziąć jakąkolwiek w tym zakresie wątpliwość, która wymagałyby od skarżącego dalszych wyjaśnień czy doprecyzowania. Stąd też wymaganie przez skarżącego od Sądu I instancji, aby samodzielnie, wbrew wyraźnej jego woli wykroczył poza określony przez niego zakres przedmiotowy, należy uznać za niedopuszczalne.
Z wskazanych wyżej powodów, Naczelny Sąd Administracyjny za nieusprawiedliwione uznał zarzuty naruszenia art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 52 § 3 p.p.s.a., art. 146 § 1 i 2 p.p.s.a. oraz art. 103 ust. 6 u.g.n.
Odnosząc się zaś do kwestii naruszenia art. 45 ust. 1 Konstytucji RP poprzez pozbawienie strony prawa do Sądu, podkreślić należy, że skarżący nie został pozbawiony prawa do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd administracyjny w sposób arbitralny, lecz nierozpoznanie wniesionej przez niego sprawy było skutkiem zaskarżenia przez skarżącego czynności, która nie podlegała kontroli tego sądu. Wprowadzenie ograniczenia kognicji sądu administracyjnego do aktów lub czynności określonych w art. 3 § 2 i 3 p.p.s.a. nie narusza istoty prawa do sądu. Jak wskazał bowiem Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 10 maja 2000 r. (sygn. SK 21/99), nie istnieje w żadnym systemie prawnym bezwzględne i absolutne prawo do sądu - które nie podlegałoby jakimkolwiek ograniczeniom i które w konsekwencji stwarzałoby uprawnionemu nieograniczoną możliwość ochrony swych praw na drodze sądowej. To stwierdzenie należy odnieść do wszystkich kategorii praw, bowiem samo ukształtowanie postępowania przed sądem w sposób respektujący określone procedury (co do zasad inicjowania postępowania, terminów procesowych i materialnych, opłat, reprezentacji stron przed sądem, rygorów postępowania dowodowego etc.) stanowi istotne i rzeczywiste ograniczenie prawa do sądu, konieczne jednak ze względu na inne wartości powszechnie szanowane w państwie prawnym, jak w szczególności bezpieczeństwo prawne, zasadę legalizmu czy zaufania do prawa. Te powszechnie przyjęte i ogólnie stosowane we wszystkich rodzajach postępowania formalne rygory proceduralne wyznaczają więc bardzo wyraźnie granice, w jakich może być realizowane prawo do sądu, a jednocześnie tworzą punkt odniesienia przy ocenie tych formalnych restrykcji, które sięgają dalej i wyznaczają węziej pole, w jakim może dokonywać się ochrona sądowa określonego prawa. Stąd też, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, brak jest podstaw, aby przyjąć, iż zaskarżone postanowienie narusza konstytucyjne prawo strony do sądu.
W oparciu o powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdzając, że zaskarżone postanowienie odrzucające skargę F.M. było prawidłowe - na zasadzie art. 184 w zw. z art. 182 § 1 i 3 p.p.s.a.- orzekł, jak w sentencji.