Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maciej Dybowski po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J.W. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lipca 2020 r. sygn. akt I SAB/Wa 136/20 w sprawie ze skargi J.W. na przewlekłe prowadzenie przez Prezydenta [...] postępowania w przedmiocie wniosku z 11 lutego 1949 r. o przyznanie prawa własności czasowej do nieruchomości postanawia 1. uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. oddalić wniosek o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego
Postanowieniem z dnia 9 lipca 2020 r. sygn. akt I SAB/Wa 136/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie ze skargi J.W. na przewlekłe prowadzenie przez Prezydenta [...] postępowania w przedmiocie wniosku z 11 lutego 1949 r. o przyznanie prawa własności czasowej do nieruchomości: 1. odrzucił skargę; 2. zwrócił J.W. ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie kwotę 100 złotych uiszczoną tytułem wpisu sądowego od skargi.
Sąd I instancji wskazał, że pismem z 23 kwietnia 2020 r. J.W. (dalej skarżąca) wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na przewlekłe prowadzenie przez Prezydenta [...] postępowania w przedmiocie wniosku z 11 lutego 1949 r. o przyznanie prawa własności czasowej do nieruchomości położonej w [...], przy ul. [...] ozn. hip [...].
W skardze wskazano, że postępowanie w przedmiocie ww. wniosku zostało zakończone decyzją Prezydenta [...] z [...] lutego 2018 r. nr [...], jednak zgodnie z ukształtowanym orzecznictwem sądów administracyjnych nie wpływa to na dopuszczalność skargi na przewlekłość postępowania.
Sąd I instancji uznał, że skarga podlega odrzuceniu.
W uchwale składu siedmiu sędziów z 22 czerwca 2020 r. sygn. II OPS 5/19 [ONSAiWSA 2020/6/79, dalej uchwała II OPS 5/19] Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że zasadniczym celem skargi na bezczynność organu administracji publicznej jest doprowadzenie do usunięcia stanu bezczynności, natomiast tylko celem wtórnym jest uzyskanie prejudykatu w celu odszkodowawczym, a zatem za niedopuszczalną należy uznać skargę na bezczynność wniesioną po zakończeniu postępowania administracyjnego. Odmienne rozumowanie oznaczałoby, że środek ten zamiast w swoim celu zmierzać do likwidacji stanu bezczynności powiązany byłby zasadniczo z celem wykraczającym poza zakres postępowania administracyjnego.
Wniesienie skargi na bezczynność po zakończeniu postępowania poprzez wydanie ostatecznej decyzji stanowi przeszkodę w merytorycznym rozpoznaniu takiej skargi przez sąd administracyjny w zakresie rozstrzygnięcia podejmowanego na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).
Zgodnie z art. 269 § 1 ppsa, sądy administracyjne są związane uchwałami Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skarga podlega zatem odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ppsa (k. 46-47 akt sądowych).
Skargę kasacyjną wywiodła J.W., reprezentowana przez r. pr. Z.B., która zaskarżyła w całości postanowienie I SAB/Wa 136/20, zarzucając mu naruszenie:
1. przepisów postępowania:
a. art. 269 § 1 ppsa przez odrzucenie skargi na przewlekłość postępowania złożonej po dacie zakończenia postępowania ostateczną decyzją administracyjną, z uwagi na wydanie wiążącej dla WSA w Warszawie uchwały siedmiu sędziów NSA z 22 czerwca 2020 r. II OPS 5/19, stwierdzającej niedopuszczalność wniesienia skargi na bezczynność organu administracji po wydaniu decyzji administracyjnej merytorycznie kończącej postępowanie, w sytuacji w które uchwała ta nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie, bo skarga dotyczy przewlekłości postępowania a nie bezczynności organu, które to instytucje są od siebie odrębne;