Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Rudnicka po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. N. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 17 października 2016 r., sygn. akt II SAB/Gl 39/16 odrzucające skargę M. N. w sprawie ze skargi M. N. na przewlekłe prowadzenie przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K.postępowania wznowieniowego w sprawie aktualizacji opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości postanawia oddalić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 17 października 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odrzucił skargę M. N. na przewlekłe prowadzenie przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. postępowania wznowieniowego w sprawie aktualizacji opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 5 września 2016 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany do wykazania w terminie 7 dni, że wystąpił z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa w związku z przewlekłym prowadzeniem postępowania przez SKO w K. - w trybie określonym w art. 37 k.p.a. - pod rygorem odrzucenia skargi.
W odpowiedzi na to wezwanie pełnomocnik strony skarżącej wskazał, że w dniu 31 sierpnia 2016 r. SKO w K. wydało długo oczekiwaną decyzję w postępowaniu wznowieniowym, co nie uniemożliwia jednak oceny tego postępowania przez Sąd pod kątem jego rażącej przewlekłości, która skutkowała dla skarżącej poważnymi problemami prawnymi. Natomiast w tej sytuacji wzywanie strony do nadesłania wezwania do usunięcia naruszenia prawa jest bezcelowe, skoro skarżąca uprawniona do złożenia ewentualnej kolejnej skargi, która z uwagi na zakończenie postępowania, z całą pewnością nie będzie wymagała wezwania SKO do usunięcia naruszeń prawa.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uznał, że skarga jest niedopuszczalna, gdyż strona uchybiła przepisom art. 52 § 1, art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej p.p.s.a.), tj. przed wniesieniem skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania nie wezwała organu do usunięcia naruszenia prawa (art. 37 § 1 k.p.a.).
Odnosząc do pisma pełnomocnika strony z dnia 16 września 2016 r. Sąd zauważył, że obowiązek wyczerpania trybu przed wniesieniem skargi jest obowiązkiem ustawowym a ustawa nie przewiduje od niego wyjątków.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła M. N., zarzucając zaskarżonemu postanowieniu naruszenie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 w zw. z art 52 § 3 p.p.s.a. poprzez ich wadliwą wykładnię, co miało istotny wpływ na wynik sprawy. Wskazując na powyższy zarzut, skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie w całości postanowienia WSA z dnia 17 października 2016 r. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że w momencie wezwania przez Sąd do przedłożenia wezwania do usunięcia naruszeń prawa, SKO w K. wydało decyzję, która zakończyła postępowaniewznowieniowe. Wówczas zdezaktualizowała się potrzeba składania skargi na bezczynność SKO, nie mniej jednak aktualna pozostała kwestia konieczności stwierdzenia rażącej przewlekłości tego postępowania, z uwagi na poważną szkodę jaką z tego tytułu doznała skarżąca kasacyjnie (została bezzasadnie pozwana o zapłatę opłaty z tytułu użytkowania wieczystego przez Starostę T.). Jako że skarżąca kasacyjnie uprawniona będzie do domagania się uzyskania prejudykatu stwierdzającego bezprawność w postępowaniu wznowieniowym przed SKO w K., także do zakończeniu tego postępowania, domaganie się przez Sąd I instancji wykazania się wezwaniem do usunięcia naruszeń prawa w tym momencie i takim układzie prawno-procesowym, nie jest wymagane przez przywołane w petiutm skargi kasacyjnej przepisy. Ich wykładnia w takim układzie prawno-procesowym, przy uwzględnieniu stanowiska skarżącej, iż domaga się uzyskania prejudykatu niezbędnego przy ocenie przesłanek ustawowych określonych w art. 4171 k.c., prowadzi do wniosku, iż w przedmiotowej sprawie skarżąca kasacyjnie nie musi wykazać się wezwaniem organu do usunięcia naruszeń prawa.