Art. 138 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. 2002 nr 7 poz. 58/ wprost stanowi o zaskarżeniu wyłącznie orzeczenia lub postanowienia kończącego postępowanie dyscyplinarne a więc zaskarżeniu nie podlegają inne orzeczenia lub postanowienia, w tym postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania dyscyplinarnego.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska, Sędziowie NSA Jan Paweł Tarno, Leszek Włoskiewicz (spr.), Protokolant Anna Harwas, po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Stanisława K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 21 stycznia 2005 r. sygn. akt III SA/Lu 733/04 w sprawie ze skargi Stanisława K. na postanowienie Komendanta Wojewódzkiego Policji w L. z dnia 5 listopada 2004 r. (...) w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania dyscyplinarnego postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Komendant Powiatowy Policji w K. postanowieniem z dnia 4 października 2004 r. (...) odmówił wszczęcia postępowania dyscyplinarnego - na wniosek Stanisława K. przeciwko innym policjantom - Komendant Wojewódzki Policji w L. zaś postanowieniem z dnia 5 listopada 2004 r. (...) utrzymał w mocy to postanowienie, natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 21 stycznia 2005 r. III SA/Lu 733/04 odrzucił - jako niedopuszczalną - skargę Stanisława K. na postanowienie odwoławcze.
Stosownie do art. 138 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. 2002 nr 7 poz. 58/, od orzeczenia oraz postanowienia kończącego postępowanie dyscyplinarne, policjantowi przysługuje prawo wniesienia skargi do sądu administracyjnego, i sąd uznał, że - w świetle tego przepisu - legitymowany do zaskarżenia jest wyłącznie policjant, którego dotyczy postępowanie dyscyplinarne.
W skardze kasacyjnej Stanisław K. jako jej podstawę przytoczył naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 58 par. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, przez odrzucenie skargi, podczas gdy - stosownie do art. 50 powołanej ustawy - skarżący ma interes prawny, aby zaskarżyć postanowienie odwoławcze "bowiem wynik tego postanowienia dotyczy bezpośrednio jego praw".
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że sąd był obowiązany zbadać, czy skarżący legitymuje się interesem prawnym, i w razie negatywnej oceny powinien skargę oddalić, nie zaś odrzucić jako niedopuszczalną.
W uzasadnieniu podniesiono ponadto, że zaskarżone postanowienie kończy postępowanie w sprawie, podlega więc zaskarżeniu, i skarżący ma wymagany interes prawny jako osoba zaangażowana w sprawę, której godność została naruszona działaniem podlegającym odpowiedzialności dyscyplinarnej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Jak o tym mowa w art. 3 par. 2 pkt 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekania w sprawach skarg na postanowienia kończące postępowanie, lecz wydane w postępowaniu administracyjnym, podczas gdy postępowanie dyscyplinarne, dotyczące policjantów, nie jest postępowaniem administracyjnym zwłaszcza, że w zakresie nieuregulowanym samą ustawą do tego postępowania stosuje się przepisy Kodeksu postępowania karnego /art. 135 ust. 1 ustawy o Policji/.
Sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę /art. 3 par. 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/ - i takim przepisem jest właśnie art. 138 ustawy o Policji - lecz wówczas nie znajduje zastosowania art. 50 par. 1 Prawa o postępowaniu..., legitymację skargową zaś ma wyłącznie podmiot wskazany w ustawie szczególnej.
Jednak istota sprawy nie sprowadzała się do zagadnienia, któremu policjantowi służy prawo skargi - żądającemu wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, czy też tylko policjantowi mającemu ponieść odpowiedzialność dyscyplinarną - gdyż art. 138 ustawy o Policji wprost stanowi o zaskarżeniu wyłącznie orzeczenia lub postanowienia kończącego postępowanie dyscyplinarne, i zaskarżeniu nie podlegają inne orzeczenia lub postanowienia, w tym postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania dyscyplinarnego.
Skarga kasacyjna nie ma więc usprawiedliwionej podstawy, a zaskarżony wyrok mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu, stąd orzeczono jak w sentencji na mocy art. 184 Prawa o postępowania przed sądami administracyjnymi.