Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maciej Dybowski po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Wyższej Szkoły [...] z siedzibą w [...] w sprawie ze skargi kasacyjnej Wyższej Szkoły [...] z siedzibą w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 lutego 2018 r. sygn. akt IV SA/Wa 2769/16 w sprawie ze skargi Wyższej Szkoły [...] z siedzibą w [...] na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
W skardze kasacyjnej z 27 kwietnia 2018 r. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 lutego 2018 r. sygn. akt IV SA/Wa 2769/16, Wyższa Szkoła [...] z siedzibą w [...] (dalej skarżąca), reprezentowana przez r. pr. Ł. S., wniosła o wydanie na posiedzeniu niejawnym postanowienia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji. W uzasadnieniu wniosku skarżąca wskazała, że w przypadku braku takiego wstrzymania zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody i spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Zdaniem skarżącej, po stwierdzeniu ww. decyzją nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] listopada 2008 r. znak [...] w części odmawiającej zwrotu nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...], oznaczonej w ew. nr [...] o powierzchni 2,5732 ha, ponownie winien być rozpoznany wniosek W. K. o zwrot wskazanej nieruchomości. W przypadku orzeczenia zwrotu przedmiotowej nieruchomości na rzecz wnioskującego, skarżąca zostanie pozbawiona tej nieruchomości, a W. K. będzie mógł ją zbyć, obciążyć lub zagospodarować według własnego uznania. W przypadku natomiast pozytywnego rozpatrzenia niniejszej skargi kasacyjnej, czynności dokonane przez W. K. będą niewątpliwie niezwykle trudne do odwrócenia i mogą wyrządzić skarżącej znaczną szkodę (k. 161, 186-189 akt sądowych).
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, zm. poz. 1629, dalej ppsa), wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji możliwe jest wówczas, gdy zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Nie chodzi przy tym o jakiekolwiek skutki i jakąkolwiek szkodę, ale o szkodę i skutki kwalifikowane, tzn. przekraczające normalne następstwa związane z wykonywaniem aktu. Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale składu 7 Sędziów NSA z 16.4.2007 r. I GPS 1/07, ONSAiWSA 2007/4/77 przyjął, że na podstawie powołanego przepisu dopuszczalne jest wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu także w postępowaniu kasacyjnym, wszczętym na skutek wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku oddalającego skargę. Pogląd ów w pełni akceptuje doktryna i orzecznictwo (J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Lexis Nexis 2012, s. 231, uw. 18; postanowienie NSA z: 13.11.2013 r. I OSK 2546/13; 13.11.2013 r. II OSK 2158/12; 13.11.2013 r. II OSK 2159/12; 7.11.2013 r. II OSK 2656/13; 7.11.2013 r. II OSK 2672/13, cbosa).
Z konstrukcji w/w przepisu wynika, że to na wnoszącym o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności spoczywa obowiązek wykazania konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie aktu lub czynności jest zasadne z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Winien on zatem w sposób wnikliwy uzasadnić wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, przedstawiając spójną argumentację, popartą faktami oraz ewentualnie odnoszącymi się do nich dowodami, tak by przekonać sąd o zasadności zastosowania ochrony tymczasowej. W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że podstawą badania zasadności wstrzymania wykonania decyzji lub aktu jest prawidłowo uzasadniony wniosek i zwracano uwagę na obowiązki ciążące w tym zakresie na wnioskodawcy.
W niniejszej sprawie Sąd rozpatrzył już tożsamy wniosek skarżącej: postanowieniem z 18 maja 2017 r. IV SA/Wa 2769/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji i decyzji Wojewody [...] z dnia [...] września 2015 r. nr [...], a postanowieniem z 9 listopada 2017 r. I OZ 1555/17 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie skarżącej na postanowienie z 18 maja 2017 r. (k. 82-83, 120-122 akt sądowych). Skarżąca nie wykazała, że doszło do zmiany okoliczności (art. 61 § 4 ppsa).
Należy zatem raz jeszcze podkreślić, o czym była już mowa w postanowieniu NSA z 9 listopada 2017 r. I OZ 1555/17, że zaskarżona decyzja i decyzja ją poprzedzająca nie nadaje się do wykonania, bowiem w wyniku wydania takiej decyzji ostatecznej na stronie nie ciąży żaden obowiązek nadający się do wykonania dobrowolnego, bądź w trybie egzekucji. Decyzja taka nie podlega wobec tego wstrzymaniu wykonania w rozumieniu art. 61 § 3 ppsa (postanowienie NSA z 9.11. 2005 r. II OZ 972/05, cbosa).
Wobec braku zmiany okoliczności istniejących w chwili wydania postanowienia z 18 maja 2017 r. IV SA/Wa 2769/16 i postanowienia z 9 listopada 2017 r. I OZ 1555/17, a także motywów wniosku, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 61 § 3 i 4 w zw. z art. 193 ppsa, postanowił jak w sentencji.