Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K.O. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 września 2018 r., sygn. akt II SAB/Wa 505/18 w sprawie ze skargi K.O. na bezczynność Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie w przedmiocie przekazania odwołania postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 25 września 2018 r., sygn. akt II SAB/Wa 505/18 odrzucił skargę K.O. (dalej: skarżący) na bezczynność Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie w przedmiocie przekazania odwołania.
Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika, że skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie przekazania odwołania do Sądu Okręgowego w Warszawie od decyzji z dnia [...]sierpnia 2017 r. nr [...]o ponownym ustaleniu wysokości emerytury.
Odrzucając skargę Sąd I instancji wskazał, że stosownie do treści art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy (...), prawo do zaopatrzenia emerytalnego i wysokość świadczeń pieniężnych z tytułu tego zaopatrzenia ustala w formie decyzji: w stosunku do funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu i Państwowej Straży Pożarnej oraz członków ich rodzin (Dz. U. z 2018 r. poz. 132 ze zm.) - organ emerytalny określony przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
Zgodnie z treścią art. 32 ust. 4 ww. ustawy, od decyzji, o której mowa w ust. 1, przysługuje zainteresowanemu odwołanie do właściwego sądu, według zasad określonych w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego.
Sąd I instancji uznał zatem, że sprawa ze skargi skarżącego jest sprawą z zakresu ubezpieczeń społecznych. Sąd zwrócił uwagę na treść art. 476 § 2 pkt 2 K.p.c., który stanowi, że przez sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych rozumie się sprawy, w których wniesiono odwołanie od decyzji organów rentowych, dotyczących emerytur i rent. Organami rentowymi są także wojskowe organy emerytalne oraz organy emerytalne resortów spraw wewnętrznych i sprawiedliwości, a także inne organy wojskowe i organy resortów spraw wewnętrznych i sprawiedliwości - właściwe do wydawania decyzji w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 476 § 4 pkt 3 K.p.c.). Stosownie zaś do treści art. 1 K.p.c. sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych są sprawami cywilnymi, do których rozpoznania, stosownie do przepisu art. 2 tego Kodeksu powołane są sądy powszechne, chyba że przepisy szczególne przekazują je do właściwości innych organów.
W konsekwencji Sąd I instancji stwierdził, że przedmiot skargi nie mieści się w zakresie właściwości sądu administracyjnego, co czyni skargę niedopuszczalną. Zgodnie bowiem z art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądmi administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., dalej: "P.p.s.a."), sąd odrzuca skargę jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego.
Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia wniósł skarżący, zaskarżając je w całości zarzucił Sądowi I instancji naruszenie przepisów prawa procesowego tj.