Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Rausz po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia B. P. i J. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 13 lutego 2007 r., sygn. akt II SA/Gd 6/07 o odrzuceniu skargi B. P. i J. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej postanawia: odrzucić zażalenie
Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny, decyzją z dnia 30 października 2006 roku, nr 1317/06, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] uchyliło decyzję Burmistrza Miasta [...] z dnia [...], o ustaleniu opłaty adiacenckiej w wysokości 74.524,50 zł z tytułu wzrostu wartości nieruchomości na skutek podziału działki nr 1267 położonej w [...]. Od decyzji tej skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku wniósł w imieniu skarżących - B. P. i J. P., pełnomocnik będący radcą prawnym (skarga z dnia 7 grudnia 2006 roku). Wpis od ww. skargi nie został do dnia dzisiejszego uiszczony.
Rozpoznając niniejszą sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył , iż stosownie do treści art. 220 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skarga, od której - pomimo wezwania, nie został uiszczony należny wpis, podlega odrzuceniu przez sąd. Art. 221 cyt. ustawy stanowi zaś, iż pisma wnoszone przez adwokata lub radcę prawnego, które nie są należycie opłacone, pozostawia się bez rozpoznania albo odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty, jeżeli pismo podlega opłacie stałej. Z tych też przyczyn, na mocy powołanych powyżej przepisów, Wojewódzki Sąd Administracyjny skargę B. P. i J. P. odrzucił.
Na powyższe postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 13 lutego 2007 r. r. pr. J. N., pełnomocnik B. P. i J. P., złożyła zażalenie, wnosząc o jego uchylenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 173 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270, ze zm. powoływane dalej jako: p.p.s.a.) od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Zaskarżone postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 13 lutego 2007 r. odrzucające skargę należy do postanowień kończących sprawę, zatem przysługuje na nie skarga kasacyjna nie zaś zażalenie.
W myśl art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem według art. 183 § 1 ustawy - p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Związanie NSA podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym - zdaniem skarżącego - uchybił sąd, uzasadnienia zarzutu ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego - wykazania dodatkowo, że to wytknięte uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Kasacja nieodpowiadająca tym wymaganiom, pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności. Ze względu na wymagania stawiane skardze kasacyjnej, usprawiedliwione zasadą związania Naczelnego Sądu Administracyjnego jej podstawami, sporządzenie skargi kasacyjnej jest obwarowane przymusem adwokacko - radcowskim (art. 175 § 1 - 3 p.p.s.a). Opiera się on na założeniu, że powierzenie tej czynności wykwalifikowanym prawnikom zapewni skardze odpowiedni poziom merytoryczny i formalny.
Mając powyższe na uwadze należy zauważyć, iż złożone przez pełnomocnika B. P. i J. P. zażalenie, nie spełnia powyższych wymogów stawianych skardze kasacyjnej. Nie zawiera bowiem przytoczenia podstaw kasacyjnych. Z tego względu nie mogło ono być potraktowane jako skarga kasacyjna, dlatego też potraktowane jako zażalenie podlegało odrzuceniu jako niedopuszczalne.
Z tego względu zażalenie B. P. i J. P. jako niedopuszczalne należało odrzucić na podstawie art. 180 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.