Skarga kasacyjna na decyzję Wojewody Mazowieckiego w przedmiocie odmowy przyznania odszkodowania
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Miasta Stołecznego Warszawy od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 października 2015 r., sygn. akt IV SA/Wa 842/15 w sprawie ze skargi P. S.A. z siedzibą w G. (dawniej [...] Sp. z o.o. z siedzibą w G.) na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania odszkodowania postanawia 1. odrzucić skargę kasacyjną; 2. zwrócić Miastu Stołecznemu Warszawie z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie kwotę 100 (sto) złotych uiszczoną tytułem wpisu od skargi kasacyjnej.

Uzasadnienie strona 1/5

Wyrokiem z 9 października 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, IV SA/Wa 843/15, uchylił zaskarżoną decyzję Wojewody Mazowieckiego z [...] stycznia 2015 r. nr [...] oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Prezydenta m.st. Warszawy z [...] września 2014 r., nr [...] oraz zasądził od Wojewody Mazowieckiego na rzecz P. S.A. z siedzibą w G. (dawniej [...] Sp. z o.o. z siedzibą w G.) kwotę 457 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego w sprawie ze skargi P. S.A. z siedzibą w G. (dawniej [...] Sp. z o.o. z siedzibą w G.) na decyzję Wojewody Mazowieckiego z [...] stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania odszkodowania.

W uzasadnieniu Sąd I instancji podniósł, że niniejsza sprawa wszczęta została wnioskiem S. Sp. z o.o. z 11 września 2013 r. o przyznanie odszkodowania za grunt wydzielony pod drogi. Podmiot ten jak wynika z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, nabył roszczenie odszkodowawcze od P. S.A. Art. 98 ust. 1 i 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami z 21 sierpnia 1997 r. (Dz.U. z 2015 r., Poz. 1774 z późn. zm.; dalej jako: u.g.n.") stanowił, że działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne: gminne, powiatowe, wojewódzkie, krajowe - z nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego, przechodzą z mocy prawa na własność, odpowiednio gminy, powiatu, województwa, lub państwa z dniem uostatecznienia się decyzji podziałowej. Z tym, że prawo użytkowania wieczystego wygasa z dniem uostatecznienia się decyzji. Jednocześnie z zapisu ust. 3 w/w artykułu wynika, że za działki gruntowe przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej, a gdy do takiego uzgodnienia nie dojdzie to na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego odszkodowanie jest ustalane i wypłacane wg zasad i trybu obowiązującego przy wywłaszczeniu nieruchomości. Z powyższych zapisów ustawowych, zdaniem Sądu wynika, że odszkodowanie skarżącej winno przysługiwać. A skoro winno przysługiwać to nie ulega również wątpliwości, że jeżeli nieruchomości były przeznaczone pod drogi publiczne, to roszczenie powstało z dniem 21 października 2009 r., tj. z dniem gdy decyzja stała się ostateczna. Z tym samym dniem po stronie P. S.A. wygasało również prawo użytkowania wieczystego na działce nr ew. [...] z obr. [...]. Wygaśnięcie, ze wskazanym dniem, prawa użytkowania wieczystego oznacza bowiem, że nie było możliwe przeniesienie tego prawa na rzecz Miasta Stołecznego Warszawy umową darowizny zawartą w formie aktu notarialnego z 18 grudnia 2009 r. Tym samym wskazana umowa, jak również inne umowy ją poprzedzające pozostają bez znaczenia dla prawidłowości rozpoznania niniejszej sprawy. Sąd wskazuje bowiem, że analiza przywołanej umowy darowizny z 18 grudnia 2009 r. - wbrew twierdzeniom organu zawartym w skarżonym orzeczeniu oraz w odpowiedzi na skargę - nie wskazuje, by zostały nią przeniesione roszczenia odszkodowawcze. W akcie tym bowiem brak jest jakiegokolwiek wskazania, odniesienia a tym bardziej przeniesienia roszczeń odszkodowawczych za wygasłe prawo. Wbrew natomiast twierdzeniom uczestnika postępowania, sam fakt zawarcia umowy darowizny nie oznacza automatycznego przeniesienia roszczeń odszkodowawczych, o ile umowa darowizny nie zawiera postanowień w tym zakresie. Wskazano również, że zdaniem organu takie roszczenia wskazana powyżej umowa przenosiła - czemu jednak zaprzecza druga strona umowy jak również treść widniejących w umowie zapisów, co implikuje powstanie w tym zakresie wątpliwości - to istnieją stosowne środki prawne pozwalające na dokonanie w tym przedmiocie ustaleń przed sądem powszechnym. Jednakże w prowadzonym przez organ postępowaniu nie zostało wykazane by skarżący dokonał zbycia na rzecz m. st. Warszawy lub jego poprzedniczki prawnej Gminy Warszawa Wilanów roszczenia i tym samym zdaniem Sądu, wydane rozstrzygnięcie o odmowie przyznania odszkodowania z tytułu wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego do działki nr ew. [...] z obr. [...] jest nieuzasadnione i narusza przepis art. 98 ust.3 u.g.n. Ponadto Sąd I instancji wskazał, że zaistnienie skutku z art. 98 ust. 1 u.g.n. następuje z mocy prawa i nie jest to element rozstrzygnięcia decyzji podziałowej. Dlatego samo nie powołanie w decyzji podziałowej art. 98 ust. 1 u.g.n. nie oznacza automatycznie, że skutek określony w tym przepisie nie wystąpił. Pogląd taki wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 21 grudnia 2010 r., I SA/Wa 798/10 i został on zaaprobowany przez Naczelny Sąd Administracyjny 5 czerwca 2012 r., I OSK 687/11. Zdaniem Sądu we wskazanym wyroku, fakt powołania w decyzji podziałowej art. 97 ust. 1 u.g.n. oznacza automatycznie konieczność rozważenia, czy wystąpiły skutki określone w art. 98 lub art. 129 ust. 5 u.g.n.. Przyjęcie stanowiska, że równoczesne powołanie w podstawie prawnej decyzji podziałowej na art. 97 ust. 1 i ust. 3 pkt 1 u.g.n. wyłącza prawo do odszkodowania za działki wydzielone pod drogi jest oczywiście sprzeczne zarówno z literalną jak i celowościową wykładnią art. 98 ust. 3 u.g.n.

Strona 1/5