Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maciej Dybowski po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. Z. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 22/13 o odrzuceniu skargi Z. Z. na uchwałę Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie sprzedaży części nieruchomości postanawia oddalić skargę kasacyjną
Postanowieniem z dnia 24 stycznia 2013 r., I SA/Wa 22/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę Z. Z. na uchwałę z dnia [...] r. nr [...] Rady Miejskiej w [...] (dalej Rada) w przedmiocie sprzedaży części nieruchomości.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że Z. Z. pismem z dnia 5 października 2012 r. wezwał Radę Miejską w [...] do usunięcia naruszenia prawa, wywołanego uchwałą Rady z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie sprzedaży 0,6986 części nieruchomości położonej w [...] przy [...] z przeznaczeniem pod zabudowę usługową z towarzyszącą zabudową mieszkaniową jednorodzinną, oznaczonej jako działka nr 2155/10. Przewodniczący Rady Miejskiej w [...] poinformował skarżącego, że Rada nie uwzględniła wezwania do usunięcia naruszenia prawa z dnia 5 października 2012 r. Pismo Przewodniczącego Rady Miejskiej z 31 października 2012 r. doręczono skarżącemu dnia 2 listopada 2011 r. Zdaniem Sądu I instancji termin trzydziestu dni, o którym mowa w art. 53 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej p.p.s.a.), do złożenia skargi na uchwałę rady miejskiej upłynął z dniem 3 grudnia 2012 r. Natomiast skarżący złożył skargę w urzędzie pocztowym w dniu 12 grudnia 2012 r. (koperta, k. 23 akt sądowych), co jest równoznaczne z wniesieniem go do sądu (art. 83 § 3 p. p. s. a.). W związku z powyższym zdaniem Wojewódzkiego Sądu, wniesienie skargi nastąpiło z przekroczeniem ustawowego terminu, co skutkowało odrzuceniem skargi (art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a.; k. 33-35 akt sądowych).
Skargę kasacyjną na powyższe rozstrzygnięcie wywiódł skarżący, reprezentowany przez r .pr. T. B. zarzucając naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s..a) t.j.: art. 58 § 1 pkt. 2 p.p.s.a. przez wadliwe zastosowanie i bezzasadne odrzucenie skargi wobec błędnego uznania, że skarga została wniesiona po terminie, podczas gdy z akt sprawy wynika, że pełnomocnik skarżącego, ustanowiony już na etapie wezwania do usunięcia naruszenia prawa, złożył skargę zgodnie z przyjętym powszechnie poglądem, że skargę wnosi się po upływie dwóch miesięcy od dnia wezwania na które skutecznie prawnie (a więc przed doręczeniem odpowiedzi pełnomocnikowi), odpowiedzi nie udzielono. W niniejszej sprawie nie doręczono pełnomocnikowi odpowiedzi na wezwanie, to prawidłowym i skutecznym było złożenie skargi po upływie dwóch miesięcy od dnia wezwania.
W uzasadnieniu wskazał, że skarżący ustanowił pełnomocnika na etapie wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa i od tego momentu organ winien był doręczać wszelkie pisma ustanowionemu w sprawie pełnomocnikowi. Pominięcie pełnomocnika oznacza pominięcie samej strony, bez względu na okoliczność, że pismo doręczy tylko stronie. Doręczenie odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa samej stronie z pominięciem pełnomocnika, jest bezskuteczne. Tak więc pełnomocnik skarżącego prawidłowo wniósł skargę po upływie dwóch miesięcy od złożenia wezwania do usunięcia naruszenia prawa, bowiem nie doręczono mu żadnej odpowiedzi.