Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno po rozpoznaniu w dniu 25 października 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Romana K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 września 2004 r., sygn. akt II SA/Wa 923/04 o odrzuceniu skargi na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia 19 marca 2004 r., (...) w przedmiocie odmowy mianowania na stanowisko postanawia uchylić zaskarżone postanowienie.
Postanowieniem z 30 września 2004 r., II SA/Wa 923/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę Romana K. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia 19 marca 2004 r., (...) w przedmiocie odmowy mianowania na stanowisko. W uzasadnieniu stwierdził, że zgodnie z art. 5 pkt 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ sądy administracyjne nie są właściwe w sprawach odmowy mianowania na stanowiska lub powołania do pełnienia funkcji w organach administracji publicznej, chyba że obowiązek mianowania lub powołania wynika z przepisów prawa.
Oceniając dopuszczalność skargi, należało więc rozstrzygnąć, czy w sprawie znajduje zastosowanie powoływany przez skarżącego, jako podstawa żądania mianowania go na stanowisko art. 45 ust. 2 ustawy o pracownikach urzędów państwowych w zw. z art. 138 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej. W myśl ostatniego z powołanych przepisów osoby odwołane z funkcji organu administracji państwowej lub innego stanowiska kierowniczego w administracji państwowej, które przed powołaniem na tę funkcję lub stanowisko były urzędnikami państwowymi mianowanymi zgodnie z przepisami ustawy o pracownikach urzędów państwowych, stają się pracownikami służby cywilnej i w stosunku do nich stosuje się odpowiednio art. 45 ust. 2 ustawy o pracownikach urzędów państwowych.
Z dokumentów zgromadzonych w sprawie wynika, że Roman K. z dniem 15 lutego 1991 r. został mianowany na stanowisko dyrektora ds. technicznych Urzędu Morskiego w G. Jako podstawę prawną mianowania wskazano art. 4 ust. 1 ustawy o pracownikach urzędów państwowych. W dniu 17 czerwca 1999 r. Minister Transportu i Gospodarki Morskiej powołał skarżącego na stanowisko dyrektora Urzędu Morskiego w G., poczynając od dnia ł lipca 1999 r. W związku z wejściem w życie z dniem 1 lipca 1999 r. ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej, z uwagi na miejsce zatrudnienia skarżącego oraz zajmowane przez niego stanowiskowego sytuacja prawna winna być oceniona na gruncie przepisów ustawy o służbie cywilnej. Wskazują na to przepisy rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 października 1999 r. w sprawie określania stanowisk urzędniczych, wymaganych kwalifikacji zawodowych, stopni służbowych urzędników służby cywilnej, mnożników do ustalania wynagrodzenia oraz szczegółowych zasad ustalania i wypłacania innych świadczeń przysługujących członkom korpusu służby cywilnej /Dz.U. nr 89 poz. 996 ze zm./. W załączniku Nr 1 tabela III do powołanego rozporządzenia stanowiska dyrektorów wszystkich urzędów podległych ministrom lub centralnym organom administracji rządowej /zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej - Dz.U. nr 32 poz. 131 ze zm., dyrektor urzędu morskiego podlega Ministrowi Transportu i Gospodarki Morskiej/ zostały zakwalifikowane jako stanowiska średniego szczebla zarządzania w służbie cywilnej.
Mając na uwadze, że bezpośrednio przed wejściem w życie ustawy o służbie cywilnej, skarżący był zatrudniony na podstawie mianowania na zasadach określonych w ustawie o pracownikach urzędów państwowych, zgłoszone przez niego żądanie mianowania, po odwołaniu ze stanowiska dyrektora urzędu morskiego, na stanowisko równorzędne z zajmowanym przed powołaniem, należy oceniać na gruncie przepisów rozdziału 11 ustawy o służbie cywilnej, w tym przede wszystkim unormowania zawartego w art. 138 ust. 2 ustawy. W przekonaniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wyżej powołany przepis, nie ma zastosowania w odniesieniu do skarżącego, albowiem nie jest on osobą odwołaną ze stanowiska przed wejściem w życie przepisów ustawy o służbie cywilnej. Uprawnienie określone w art. 138 ust. 2 zawarte zostało w przepisie przejściowym, założeniem którego jest określenie statusu urzędnika państwowego, którego stosunek zatrudnienia został nawiązany na podstawie mianowania w trybie przepisów ustawy o pracownikach urzędów państwowych na stanowisku, które po dniu 1 lipca 1999 r., a więc po wejściu w życie przepisów ustawy o służbie cywilnej przewidziane zostało w grupie stanowisk objętych dyspozycją art. 2 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej. Dla określenia uprawnień tej grupy pracowników decydujące znaczenie ma data wejścia w życie przepisów ustawy o służbie cywilnej. Taką ocenę potwierdza również użyte w treści przepisu art. 138 ust. 2 ustawy sformułowanie, w myśl którego osoby określone w przepisie po spełnieniu wskazanych warunków "stają się pracownikami służby cywilnej".