Mając na względzie dyspozycję art. 136 ust. 1 ustawy, dniem z którym pracownik staje się pracownikiem służby cywilnej jest dzień wejścia w życie przepisów ustawy. Na dzień wejścia w życie ustawy o służbie cywilnej, ani bezpośrednio przed tym dniem, skarżący nie był odwołany ze stanowiska kierowniczego w administracji państwowej. Nie stał się więc pracownikiem służby cywilnej, w stosunku do którego znalazłby odpowiednie zastosowanie art. 45 ust. 2 ustawy o urzędnikach państwowych.
Sytuację, w jakiej znalazł się skarżący należy rozpatrywać na podstawie art. 138 ust. 1 ustawy, który wyraźnie określa jakie przepisy ustawy o pracownikach urzędów państwowych dalej stosuje się do skarżącego. Wśród tych przepisów nie został wymieniony art. 45 ust. 2 ustawy o pracownikach urzędów państwowych, który niewątpliwie stanowi przepis prawa określający obowiązek mianowania, a tym samym uzasadniający właściwość sądu administracyjnego do rozstrzygania niniejszej sprawy.
Od tego postanowienia Roman K. złożył skargę kasacyjną, zaskarżając je w całości. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono:
1. naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 45 ust. 2 w zw. z art. 3 pkt 4 ustawy z o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. 2001 nr 86 poz. 953 ze zm./ oraz art. 138 ust. 2 ustawy z 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej /Dz.U. nr 49 poz. 483 ze zm./;
2. naruszenie przepisów postępowania, które miało bezpośredni wpływ na wynik sprawy w szczególności polegające na bezpodstawnym zastosowaniu art. 5 pkt 3 ustawy z 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Wskazując na powyższe uchybienia Roman K. wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości.
W uzasadnieniu swej skargi kasacyjnej skarżący podniósł, że jego zdaniem przepis art. 138 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej niewątpliwie ma zastosowanie do osób odwołanych ze stanowiska po dniu wejścia w życie ustawy o służbie cywilnej. Osobom odwołanym przed dniem wejścia w życie ustawy o służbie cywilnej, które były urzędnikami państwowymi mianowanymi na podstawie ustawy o pracownikach urzędów państwowych przysługiwało prawo do mianowania na stanowisko równorzędne z zajmowanym przed powołaniem bezpośrednio na podstawie art. 45 ust. 2 ustawy o pracownikach urzędów państwowych. "Odpowiednie" zastosowanie tego przepisu nie byłoby tu konieczne, skoro można byłoby go zastosować wprost. Wojewódzki Sąd Administracyjny wyłączając zastosowanie art. 138 ust. 2 wobec skarżącego, stwierdza, iż nie został on odwołany ze stanowiska kierowniczego w administracji państwowej "na dzień wejścia w życie ustawy o służbie cywilnej, ani bezpośrednio przed tym dniem". Norma prawna o tak nieprecyzyjnej konstrukcji /"bezpośrednio przed dniem"/ z pewnością nie mogłaby obowiązywać.
Zdaniem skarżącego spełnia on wymogi art. 138 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej w sposób wręcz przykładny: został odwołany z funkcji dyrektora urzędu morskiego, a przed powołaniem na tę funkcję był urzędnikiem mianowanym w urzędzie morskim. Stan faktyczny sprawy jest należycie udokumentowany, bezsporny i został prawidłowo przedstawiony w uzasadnieniu zaskarżonego uzasadnienia. Bezpodstawne jest więc twierdzenie Sądu, iż pomimo spełnienia wymogów art. 138 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej, przepis ten nie ma zastosowania wobec skarżącego, gdyż został odwołany w niewłaściwym czasie.